ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "ΚΗΔΕΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ"

Με έπιασαν αναφιλητά μαθαίνοντας το νέο.
Δεν μπορούσα να ηρεμήσω ακούγοντας,
πως η αγαπημένη θεία Φαλίτσα έφυγε.
Έφυγε, λίγο πριν κλείσει τα εκατό,
μια γυναίκα πανάξια
προκομμένη, καλοσυνάτη, άκακη
πάντοτε χαμογελαστή.
Όχι μόνο τα παιδιά της,
αλλά και τα ανίψια της,
τα ’βλεπε σαν δικά της.
Νεότατη έμεινε χήρα,
δουλεύοντας σκληρά,
να αναστήσει δυο ανήλικα παιδιά.
Τ’ ανέθρεψε με αγάπη και φροντίδα.
Τα πάντρεψε με εξαίρετους ανθρώπους.
Φαίνεται ο Θεός της έκανε τη χάρη,
για όσα της στέρησε τα πρώτα χρόνια
χαρά και ευτυχία της πρόσφερε κατόπιν.
Έτσι απέκτησε 5 εγγόνια,
εκείνα όταν μεγάλωσαν
της χάρισαν 9 δισέγγονα.
Τα τελευταία χρόνια,
με δυσκολία βάδιζε
τότε η κόρη της τη μετέφερε με καροτσάκι,
και την είχε σαν κοριτσάκι.
Αν και δεν αναγνώριζε τους συγγενείς της,
το βελονάκι δεν το εγκατέλειπε από τα χέρια της.
Έφυγε στα χέρια των παιδιών της.
Την επόμενη μέρα απόγευμα έγινε η κηδεία της.
Που δυστυχώς δεν μπόρεσα να την ξεπροβοδίσω
αφού έπιασε και την κηδεία, η πανδημία.
Δίχως μετακινήσεις, δίχως συναθροίσεις.
Άδεια η εκκλησιά του χωριού.
Σε κείνη που άξιζε μεγαλοπρέπεια,
γίνηκε μια σεμνή τελετή,
όπως σεμνά και ταπεινά έζησε.
Ο παπάς εφάρμοσε τις οδηγίες.
Μέσα στην εκκλησιά μόνο λίγοι συγγενείς.
Δε μπόρεσαν να ταξιδέψουν,
όλοι όσοι την αγαπούσαν,
κι όφειλαν να παραβρεθούν,
καλό ταξίδι να της πουν,
να την κατευοδώσουν.
Ένας ανιψιός της,
τρύπωσε κρυφά για λίγο,
στάθηκε στο βάθος,
άναψε ένα κερί στο μανουάλι,
μάλλον δεν τον είδε ο παπάς.
Βγαίνοντας έξω,
σκούπισε ένα δάκρυ,
τη θεία να δροσίσει!
Όταν η λειτουργία τέλειωσε,
ούτε ένα τελευταίο άγγιγμα αποχαιρετισμού,
ούτε τελευταίος ασπασμός,
το απαγόρευσε ο Κορονοϊός…….
Στην τελευταία της κατοικία οδηγήθηκε.
χωρίς καφέ παρηγοριάς,
αλλά με λίγα άνθη ευωδιαστά.
Ο Πανάγαθος Θεός,
πήρε την καλή θεία,
Μάη μήνα,
τράβηξε προς το μνήμα,
στου παράδεισου τον κήπο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ