τη μια γελούσε την άλλη έκλαιγε
με τις παλάμες χτυπούσε το ντέφι της
και στα μάτια της έκαιγε πυρετός
λες και μέσα της αγρυπνούσε
δαιμονικό καμπάνισμα από ήχους
άραχλοι χαμοί των δειλινών
αναπολούσε μες τη μαυρίλα
και το ντέφι σφάδαζε σε σκέψη
ξεσπούσε την απόγνωση
σε κάτι μακρινό, να γιατί στη νύχτα
χάνεται το γιόμα και κατεβαίνει
ζητώντας ελεημοσύνη
από τα αδειανά βράδια χωρίς φως
γιατί τα βράδια είναι μόνα
γεμάτα ανατριχίλα και τα όνειρα
ξεψυχούν σαν κύκνοι,
το γράφουνε τ΄άστρα όταν θρηνούν
οι ίσκιοι κι η φλόγα του κεριού
φεγγίζει το φεγγάρι σαν χάνεται
στα χάη του ατελεύτητης ερήμου
στο παντού και στα πάντα
ένας χαμός θα υπάρχει.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου