Κάτω από τον ήλιο της Ελλάδας
σε τόπους ιερούς και τιμημένους, σε γη ηρώων
αγέρωχα στέκουν τα θεία λείψανα,
απέθαντοι μάρτυρες, αθάνατοι εραστές
των περασμένων μεγαλείων.
Το φως το ελληνικό το ανέσπερο
φίλος και σύμμαχος των ιερών μαρμάρων
που λαβωμένα, μόνα τους βρίσκοντ’ εκεί να μαρτυρούν
να ψιθυρίζουν το ωραίο, τη ρώμη και το κάλλος,
τη δόξα της Ελλάδας τη μεγάλη, την παλιά.
Ο αγέρας μόνο ακούει τη φωνή τους
και στέκει πρόθυμα να μάθει τι θα πουν!
Κι αφού στα μυστικά τους μυηθεί
κλαίγοντας, στους ώμους τα κουβαλάει
γιατί έχει χρέος παντού αυτά να διαδώσει.
Μα οι γιοί και οι κόρες της Ελλάδας
αχάριστα παιδιά μιας μάνας λατρεμένης
την ξέχασαν, την άφησαν, βορά στα χέρια των απίστων
και οι ναοί της έμειναν έρμαια στα χέρια των αλλόθρησκων
που σεβασμό και οίκτο δεν έδειξαν ποτέ τους.
Τα ιδανικά τους οι ναοί δεν πρόδωσαν!
Ποτέ τους το κεφάλι σ' άλλους δεν έσκυψαν!
Γενναία ανέχτηκαν τις προσβολές και τις λαβωματιές,
αλλά έμειναν εκεί και άντεξαν, σε πείσμα των αιώνων
σε πείσμα εκείνων που νομίζουν πως οι θεοί τους πέθαναν!
Γιούλη Μποϊντά - Μάϊος 2020
Φωτογραφία Ακρόπολη Λίνδου, Ρόδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου