ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ "ΕΠΙΛΟΓΟΣ"

Gustav Klimt : Το φιλί,ελεγεία του έρωτα και της αγάπης

Ανοιγοκλειώντας τα φτερά της η πεταλούδα
αφήνεται παραδομένη στης ένωσης την δίνη
με την γύρη των μυρωμένων λεμονανθών.
Σείονται εκείνοι λικνιστικά με τ' ανέμου το χάδι
σαν παράνυμφοι σε εαρινό Υμέναιο.

Εκείνος όμως από άκρατο πόθο φλέγεται
με τα άστρα να σμίξει της εφτάστερης Πούλιας
κει όπου ο Αλδεβαράν γλυκά την αγκαλιάζει,
ολόφωτος συνταξιδιώτης στον Γαλαξία της.
Νειρεύεται να γιοφυρώσει ήλιους και γη και
νεφελώματα, του έρωτα πρωτόνια διαχέοντας
και ιόντα και διάτομα σε μια συμπαντική έκρηξη.
Να περιρρεύσει θέλει με πλάνη μεθυστική των
αστεριών το απλανές, κυρίαρχος να γίνει στο στερέωμα.

Όμως ξαστόχησε!
Δεν ένοιωσε πως κουβαλά ανάθελα μαζί του
την αρχή και το τέλος, την ζωή και τον θάνατο.
Στόχευσε ψηλά, πολύ ψηλά!
Σε άγνωρους τόπους,
σε μέρη αλαργινά και δυσπρόσιτα,
μη πολιτογραφημένος εκεί, ούτε καν επίτιμος δημότης.
Αγνώστων στοιχείων, διέγνωσεν ο υπολογιστής.
Προς απέλασιν, απεφάνθη ο του Σύμπαντος Δικαστής.
Εξοριστέος ως λαθρεπιβάτης, κραύγασαν οι εξω- γήινοι

Έσκυψε το κεφάλι ηττημένος και ερήμην του καταδικαστέος.
Δακρυχέων οιμώγησεν.

-Είμαι ο Άνεμος, είναι η Αγάπη!
Δώσαμε όρκο μπρος στον βωμό, στεφανωμένοι με γιασεμιών
κι αγιοκλήματος ανθούς, μοσχοβολούν ακόμη!
Δεν ακούτε τον απόηχο του Υμεναίου; Δεν τον ακούτε;
Ακόμη η άρπα στέλνει τον αχό της σε θάλασσες και ποτάμια,
σε κάμπους, βουνά και φαράγγια, νησιά και πολιτείες.
Η Ηχώ τον αντιστέλλει και σεργιανάει μέσα στα ρουμάνια
και τις βραχοσχισμές,τον διαχέει στις ρούγες,
όπου κοκκινομάγουλα κορίτσια κουφέτα βάζουν στο μαξιλάρι,
από δίσκο γαμήλιας τελετής το ακριβό τους ταίρι να παγιδέψουν.

Κοιτάξτε μας!
Ο Άνεμος και η Αγάπη είμαστε.
Ακόμη φορώ το μαύρο μου γαμπριάτικο κουστούμι
και η Καρδιά μου, η ακριβή μου αγάπη, σταλμένη από κατοικιά θεών,
το νυφικό το πάλλευκο φορεί μ' αστέρια και ροδώνες κεντημένο και υάκινθους,
υφασμένο από κλωστές φερμένες απ' του Μεταξιού τον δρόμο.
Ιδέστε τα χέρια μας, ανάγγιχτα μέχρι τώρα, πώς μ' αιδημοσύνη έσμιξαν,
τα χείλη μας μόλις έδωσαν το πρώτο τους φιλί, το τόσο ποθητό,
κι η ψυχή μας ένα έγινε με του φεγγαριού το αστράναμμα.
Μην μας αποδιώχνετε! Πού θα στεγάσουμε της ένωσής μας τους στεφάνους;

Αμείλικτοι του Σύμπαντος οι Νόμοι δεν φείσθηκαν του ζευγαριού τις ιαχές.
Στου ήλιου μιαν αχτίδα τούς προσέδεσαν και κείνη τους απώθεσε στην γη.

Ο Άνεμος και η Αγάπη, που σε αμόνι σμίλεψαν τον έρωτά τους,
που τόσο πίστεψαν πως πάνω από νόμους συμπαντικούς,
θα χτίσουν μια δική τους φωλιά περιλουσμένη με φως και γαλάζιο,
ντυμένη με ατλάζι, με λέξεις μουσικές, με τις δικές τους λέξεις, αυτές που
μαγικά τους ένωσαν, αυτές που δραπέτευσαν γιατί τρόμαξαν την αγάπη,
από τον παράδεισο της χαράς εξόριστοι τώρα πια…

Ξεσκλήδια έκοψαν απ' του νυφικού το μετάξι
και περίλυποι τυλίχτηκαν σαν σε καρίκι
σε μιαν απόκρυφη μονιά να ζεσταθούν,
απόκληροι μα αγκαλιασμένοι σφιχτά,
αόρατοι από των Βέβηλων τα μάτια.

Αρετή Γουργιώτου
ΦΥΚΟΕΣΣΑ

25 ΤΟΥ ΜΑΗ 2020

Το ποίημα τούτο κλείνει τον κύκλο της συλλογής μου
" ΤΟΥ ΆΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ "

🌺💐🌺💐🌺💐🌺💐🌺💐🌺💐🌺