Τώρα, τι με πιάνει και σου γράφω, είναι ανήθικο…
Το δρεπάνι ζωγραφίζει τα όμορφα χαρακτηριστικά…
Ο θάνατος έρχεται κοντεύει, τι σκέφτομαι έτσι;..
Απλά, έχω ανάγκη να σε δω.
Και συγγνώμη που διαταράσσω τη ματαιότητα στη ζωή σου, γιατί σε γνώρισα, γιατί με γνώρισες… Δε δέχομαι ότι γνωριστήκαμε χωρίς λόγο.
Δε σκοτώνουμε χωρίς λόγο!
Δε σαπίζουμε πριν πεθάνουμε!
Και δε θέλω να καώ πριν ζήσω.
Αν ο χρόνος είναι μια διάσταση τώρα χαϊδεύεις τη στάχτη από τα μαλλιά κι ανασαίνεις την τέφρα από τα σωθικά μου, δεν ξέρω γιατί το κάνω όλο αυτό;…
Ίσως γιατί δεν έζησα ποτέ. Παλέψαμε κι οι δυο και ξεχάσαμε να νικήσουμε.
Τα κατάφεραν.
Οι νύχτες έχουν γίνει πια τόσο επιθετικές και κρύες, τόσο που οι πιστολιές της μαφίας κι οι διαμελισμοί που έτρεμα παιδί, μοιάζουν αστειάκι.
Είναι αργά.
Κάποτε, τη νύχτα, το όνειρο το ζούσαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλον, μεθυσμένοι και ξύπνιοι.
Είναι πολύ αργά. Ξημερώνει, κοιμήσου…
© 2019
Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου