Ιvan Konstantinovich Aivazovski, Δύση στην Κριμαία. 1865.
Όταν ο ήλιος με χαιρετά
με μια ανατολή
μια καλημέρα να μου πει
ένα σύννεφο περνά
όνειρο που παραπατά
και κάποιο δάκρυ αφήνει..
..γυρεύω τη ματιά σου…..
Όταν το φεγγάρι γέρνει
στον θλιμμένο ουρανό
αμίλητο σιωπηλό
χωρίς να χει ένα όνειρο
να μου διηγηθεί
ούτε να στείλει ένα φιλί…
την αγκαλιά σου νοσταλγώ …
Όταν με το κύμα της
η θάλασσα μου μιλά
για ένα θλιμμένο γλάρο
που δεν θέλει
να πετάξει άλλο
ένας φόβος με διαπερνά
πως για ταξίδια
στη δική της αγκαλιά
δεν έχει να μου πει πια…
..τα χείλη σου λαχταρώ…
Όταν ένα κυπαρίσσι
μελαγχολικό
με τα σύννεφα μιλά
τον ουρανό κοιτά
σα να θέλει να πει
να παραπονεθεί
πόσο είναι μοναχό….
..ψάχνω να βρω
ένα σου σ΄ αγαπώ…
Ένα σου φιλί
αποζητώ
το ραγισμένο
όνειρο να κρυφτεί
από ντροπή,
που έκανε τον ήλιο
από την λύπη του
να χαθεί,
που φόβισε τo φεγγάρι
και το έκανε
να βυθιστεί στη σιωπή,
που έκανε τη θάλασσα
για ταξίδια μακρινά
να μη μιλά άλλο πια.
Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου