Παρακαλώ,δεν μπορώ ν αναπνεύσω. Στην μνήμη του Τζ. Φλοιντ. Και τι να συγχωρέσεις, αφού το λάθος ξεπηδάει εκεί που σκάει το πάθος. Η ξεκοιλιασμένη συγνώμη πίσω απ το μαχαίρι
χλευάζει την παρολίγον δολοφονία,
δεν αρκείται στον πνιγμό θέλει πλήρες ξεπάστρεμα, τα λεφτά σου τη ζωή σου το βιος σου όλο πάνω στο πινάκιο της λαιμαργίας, κατακρεουργημένη υπόσταση από το τέρας το αιμοσταγές. Πονάς. Άλλη υποταγή κι αυτή η ικεσία, να παρακαλάς να σε οικτίρει ο πλησίον, ο εξουσιαστής ποτέ δεν χορταίνει με ένα σκέτο κεφάλι, σε θέλει μαζί με τα σωθικά, δεν σπλαχνίζεται το γεμάτο στομάχι, όλο σου το αίμα για μια υπεροχή, δεν είσαι τίποτα είσαι μόνο ο φόβος σου, να τρέμεις από τον επικείμενο θάνατο, να κρυώνεις από τη λάμα του φονικού. Δεν είναι προσβάσιμο σε όλους τούτο το λάθος, ανήκει μόνο στον καρεκλοκένταυρο ίσκιο, εσύ του παραχωρείς το χειροκρότημα κι ώσπου να το καταλάβεις, ανασαίνεις υπό κατοχήν, πια,πειναλέο το στόμα σου, καταπίνει ντροπή, παρακαλώ,δεν μπορώ ν αναπνεύσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου