(Τώρα χρειάζεται πάντα ψηλά να κοιτούμε!)
’Να φαντάζεσαι πάντα τες ψηλές
τες κορυφές.
Εκεί ο νους σου να'ναι.
Εκεί ανάμεσα σε γη και ουρανό.
Εκεί που οι βράχοι σκληροί και απόκρημνοι
τρυπούν τα σύννεφα.
Εκεί που πόδι ανθρώπου δεν πατεί,
εκεί που το χιόνι είναι παρθένο
και άσπιλο.
Αυτό να φαντάζεσαι.
Την απεραντοσύνη τ' ουρανού,
την καταγάλανη παραμυθένια ατμόσφαιρα...
Δικός σου ο ήλιος!
Δικός σου ο αέρας!
Δικό σου το φως!
Όλα δικά σου!
Και ύστερα ΄λύτρωσε την ψυχή σου
από την καθημερινότητα,
από τη ρουτίνα της ζωής
και αναζήτησε νέους ορίζοντες,
καινούρια ιδανικά..
Αν τα ιδανικά σε πλημμυρίσουν,
τότε θα νιώσεις πως πετάς ψηλά,
πως ανοίγεις τα φτερά σου
και ακουμπάς τον ουρανό.
Τότε θα νιώσεις τη γαλήνη της ψυχής!
Τότε θα νιώσεις πραγματικά
ΆΝΘΡΩΠΟΣ
Η φωτογραφία ανήκει στην κυρία Αλίκη Οικονόμου - Γιωτάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου