Photo: Maria Kant “Κεντίδια και ελατήριο στρέψης” 2020
- Τι τα κάνουν όταν τα κόβουν;
- Που να ξέρω, εγώ απλά σας μεταφέρω.
**
Μεταφέρομαι στο υπόγειο του ιδιωτικού νοσοκομείου τάδε επί “αμαξιδίου φέροντος συμπαγείς ρόδας, υποπόδιον” και σεμεδάκι κοφτό μίας χρήσης - εν πλήρη δηλαδή συμφωνία με τις προδιαγραφές στις οποίες είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω τρεις τουλάχιστον φορές περιμένοντας τον μεταφορέα μου στο δωμάτιο αριθ. 7 του 7ου, με θέα προς το φαληρικό που κάποτε είχαμε πάει εκδρομή και η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος - αυτά τα δωμάτια δεν πρέπει να έχουν τζάμια σταθερά, ίσως ούτε παράθυρα για ματαιόσχολα σπουργίτια, να το επισημάνω πρέπει στο κουτί με τα παράπονα και τις θερμές ευχαριστίες
με αποσπούν, θα πω, από τις υποθέσεις που κάνω περιμένοντας και που, εντέλει, αποτελούν κομμάτι εγγενές της προετοιμασίας μου - κεντίδια, ας πούμε, και ελατήρια στρέψης (τι στα κομμάτια η σκέψη), όπως, τι θα συνέβαινε αν το φαληρικό εβούλιαζε κατά δέκα περίπου εκατοστά, θα μουσκεύαν άραγε τα έργα και οι κάλτσες των περαστικών και των πλανόδιων, και τι θα γινόταν με τα ψηλοτάκουνα και τις πλατφόρμες, και τι με τα αυτοκίνητα μικρού και μεγάλου κυβισμού και τα ξεσκέπαστα, και τι με τα εσώρουχα από φίνο βαμβάκι γαλλικό και σμαραγδί χαρτί αυτοδιασπώμενο, και τι με το λεπτούτσικο μαχαίρι, άραγε θα χρειαζόταν εκ νέου αποστείρωση;
Νοστάλγησα να κουραστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου