ΧΡΙΣΤΟΣ Ρ. ΤΣΙΑΗΛΗΣ "Μα' "

Γ. ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ  - Μητρική στοργή

Μα' σε φωνάζω

κι είν' αρκετό

κι ούτε που ξέρω αν βγαίνει απ' το μαμά

ή απ' το μαμ το αγγλικό

είμαι κι εγώ, βλέπεις, σε δυο γλώσσες μοιρασμένος

όπερ μεθερμηνευόμενο

η μια μητρική η άλλη ληστρική μα αγαπημένη.

Μα' σε φωνάζω

μα δεν νιώθω τίποτα να είναι μισό

διπλές συλλαβές δεν είναι απαραίτητες

σαν αντηχεί η καμπάνα του παντός

με δυο γράμματα μεστά

έτσι είναι σωστός ο κόσμος μου

έτσι ακέραιη η ψυχή μου

το έτερον ιδανικό και το οικείον ράδιον

μα τίποτα σ' ετούτη τη ζωή δεν είναι τυχαίο

όλα καλά σχεδιασμένα ήταν απ' την αρχή

κρατάω ορθά το πηρούνι στο αριστερό

(για να κεντρίζω ό,τι σκληρό στο δρόμο συναντήσω)

και το μαχαίρι στο δεξί αγέρωχο κι ευθυτενές

(τις πιθανότητες να μειώνω αποφασιστικά)

γιατί όταν τρυφερά στα χέρια μου τα τοποθετούσες

χαμογελούσες, Μα',

και στα επίμονα μου 'μα' δεν αντιδρούσες

κάπως έτσι δεν πιέστηκα τέτοια να μάθω τυπικά

κάπως έτσι έρχονταν μόνα τους μετά.

Όλα καλά σχεδιασμένα απ' την αρχή,

γιατί τ' απογεύματα το διάβασμα

ποτέ δεν πίεζες ν' αρχίσω

κι ας κοίταζες διακριτικά από την κλειδαρότρυπα

σαν μου 'φτιαχνες τις τηγανίτες που αγαπούσα

ποτέ δεν με φώναζες σούρουπο απ΄ τα χωράφια με θυμό

και έκρυβες την αγωνία σου στην τρίτη μου εφηβεία

όταν νυχτοξημερωνόμουνα με φίλους

ίσως να ήξερες κιόλας

πως ένιωθα την ανακούφισή σου

που κρυφά εκτονωνόταν

μ' ένα ανεπαίσθητο φούσκωμα στο στήθος

και μια αγκαλιά στο μαξιλάρι.

Μα' σε φωνάζω κι εσύ ποτέ δεν συμπληρώνεις

το υπόλοιπο με ύφος

ή μ' ένα 'μπα'

εντοιχίζοντας ένα τεράστιο, ειρωνικό σχήμα του σπιτιού

υπονοώντας τις μακρές μου α-π-ουσίες

πάντα με άφηνες να είμαι αυτός που είμαι

να λέω αυτά που θέλω

να πράττω όπως νομίζω

πάντα συμφωνούσες

κι ακόμη δεν έχω καταλάβει

πώς η συμβουλή σου περνάει αβίαστα

στις βασικές μου αποφάσεις

γι' αυτό κι εγώ σου έλεγα τα πάντα

ήθελα ο ίδιος κάθε λεπτομέρεια να μάθεις

τίποτα μη σου κρύψω,

πώς τα καταφέρνεις, πώς;

Μα' όταν σε φωνάζω αντηχεί τριπλό στο πατρικό μας

κι όλη αυτή η απόλυτη, τυφλή σου αποδοχή

η μόνη της αγάπης σου απόδειξη

και η ζεστή, κάθε φορά, αγκαλιά.

Όπερ έδει δείξαι.

του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη