ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ "ΑΤΙΤΛΟ"

Christian Schloe art

Είναι ένας κοκκινολαίμης
που τρύπωξε στα μαλλιά μου
και κελαϊδεί όταν αρχίζει να φεγγίζει η νέα μέρα
και καθόλου δε ντρέπεται που με εκθέτει διαρκώς
πλέκοντας και ξεπλέκοντας τα κοτσίδια μου,
βρήκε φωλιά μέσα στα όνειρά μου
και χουχουλιάζει ανενδοίαστα.

Είναι κι ένας κότσυφας κερομύτης,
αυτός πάλι ραμφίζοντάς με επιλεκτικά,
πότε ανασκαλεύει τις μνήμες μου, πότε σφυρίζει αλήτικα,
ρίχνοντας βιαστικές ματιές μέσα από τους φεγγίτες μου,
ψάχνοντας πάντα για τα πιο νόστιμα έντομα,
ίσως μαντεύοντας την ύπαρξη της αποικίας των μερμήγκων
που με κατέκλυσαν χωρίς να σεβαστούν το φόβο μου.

Α!! το άμυαλο παγόνι το’ διωξα μακριά μου,
μόνο φούσκωνε και ξεφούσκωνε με καμάρι,
είχε καιρό που ανοιγόκλεινε τα τέλεια φτερά του,
μα δεν ταίριαζε στην ορεινή καταγωγή μου
που δωρικά υπαγορεύει νόμους προγονικούς.
Τί δουλειά είχε ο μαυροκόρακας;
Τον ξόρκισα κι έφυγε κράζοντας απαίσια,
είχε και κείνος βολευτεί στα μέσα μου
θυμίζοντας εγκατάλειψη και απώλεια.

Ω!!
το κιρκινέζι με τη γαμψή τη μύτη,
αυτό που όλο κύκλους φέρνει γύρω μου,
αυτό το κάλεσα και μ' άκουσε με προθυμία,
περήφανα με συντροφεύει περιμένοντας παραγγελιές
κι εγώ με τη λαχτάρα και το πείσμα του Βεδουίνου
στέλνω μηνύματα σ' αυτούς που φύγανε και πάνε
ξεκουράζεται στους πρίνους της πατρίδας
κι έρχεται πίσω μ' ένα κλαράκι από κυπάρισσο.

Κατοικημένη από πουλιά,
άρχισα να μιλώ τη γλώσσα τους
πότε σφυρίζοντας,
πότε κελαηδώντας!

(Μαρια Μ.)