Αποστόλης Νινιός "Τα χέρια της μάνας"

Χέρια αεικίνητα
βουνά ακίνητα
απόλυτα θλιμμένα.

Χέρια δημιουργικά
που ονειρευτήκατε προσφορές
δοθήκατε στη δουλειά, στην αγάπη,
στης ψυχής το ταξίδι.

Χέρια ιερά
σκληρά και μόνα,
τα βράδια
συντροφιά με τη φωτιά, το ζυμάρι και τη σκάφη
σιωπηλά.
Το συρτό τους ήχο αφουγκράζομαι.



ΙΙ.

Ορφανά τα χέρια μου
αποζητούν τα δικά σου.
Κάθε αγκάλιασμα των χεριών σου,
κάθε φώλιασμα των δαχτύλων μου
ανάμεσα στα ροζιασμένα δικά σου,
κάθε μικρό, ανεπαίσθητο σφίξιμο,
κάθε απαλό χάδι στον καρπό μου
σταγόνες ακριβές στης μνήμης το σάκο
εκεί,
όπου κουρνιάζουν όλες οι στιγμές.
Μου κρατούσες το χέρι
και μου διηγιόσουν γλαφυρά
ιστορίες ατέλειωτες.
Κράταγες τη δική μου παλάμη
ακριβώς όσο χρειαζόταν
για να ρέουν η στοργή, η αγάπη κι η τρυφερότητα.
Να πνίγεται η καταπίεση της εξουσίας
και η μιζέρια της ζωής.

ΙΙΙ.

Μου λείπεις πολύ Μάννα.
Μου λείπουν
τα τρυφερά σου χέρια!

https://sites.google.com/