Που να ΄ξερες καημένε Καζαντζάκη πως ένα από τα θεμέλιά της θα την προδώσει τη φύση τη ζωοδότρα...που να 'ξερες ότι μέσα στα τετραθέμελά της έτρεφε τον Ιούδα της προδοσίας...που τον ξεπλάνεψαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι άνθρωποι οι απάνθρωποι με τριάκοντα αργύρια...και λεηλατήθηκε η αγάπη για την αιώνια μητέρα... και πουλήθηκε στους οίκους εμπορίου και στις αγορές του άθλιου τούτου κόσμου...
Έτσι την έστησε ο άνθρωπος, ο απάνθρωπος, τη σκευωρία με τις σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος... και αποφάσισε ψυχή ζώσα να μη ξαναγρυλίσει...δέντρου σκιά να μη σκεπάσει ξανά το φως του ήλιου... και η ανάσα της φύσης,της αιώνιας μητέρας, να γίνεται όλο και πιο βαριά... και τριγύρω αυτός, το λατρεμένο της παιδί, το τελειότερο ζώο, να της φτιάξει τάφο μεγαλόπρεπο...με πένθος βαρύ και θλίψη ανείπωτη... μα και κρυφή λαχτάρα και προσμονή για τη βαριά κληρονομιά..για κείνη τη μέρα που θα ανοιχτεί η διαθήκη και το μερτικό θα δοθεί του καθενός...
Πόσο γελάστηκες άνθρωπε απάνθρωπε...φίδι στον κόρφο της μάνας σου... πόσο γελάστηκες που υποτίμησες την κατάρα της... που νόμισες ότι θα κοιμάσαι γαλήνιος, όταν η γη αρχίσει να βράζει στα έγκατά της και να σιέται...και τα κύματα της θάλασσας αναμετρηθούν σε μπόι με τους ουρανοξύστες σου... και οι ουρανοί ανοίξουν από την οργή τους και οι βροχές ανενόχλητες διασχίσουν τα γυμνά βουνά και πλημμυρίσουν τον Κήπο της Εδέμ σου...
Όχι εκείνο τον Κήπο της Εδέμ των Πρωτόπλαστων...αυτόν τον παράδεισο, που έχασαν γιατί γελάστηκαν από τον όφι...αλλά τούτη την επίγεια κόλαση που έφτιαξες μόνος σου για κριθείς ξανά άνθρωπε απάνθρωπε...
Εδώ που δε θα βρίσκεις δέντρου σκιά να ξαποστάσεις...
Και δέντρου κλαδί να κρεμαστείς...
Γιατί και όσα γλυτώσουν από τη μανία σου και δε γίνουν στάχτη... θα γέρνουν με τα κλαδιά αδύναμα και ανήμπορα να αντέξουν το βάρος από τις αμαρτίες σου...
[Κραυγή απελπισίας για τον Αμαζόνιο που φλέγεται...]
Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού "
στις 26-08-2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου