«Άσε τους άλλους να τρέχουν, εμείς θα πάμε πετώντας», είπε και πήγε στο παράθυρο. Τα παλιά πατζούρια έτριξαν, ο χρόνος έκανε καλά τη δουλειά του. Κάτι πόνεσε τη σκέψη και το μυαλό. Πήρε ανάσες και τα μέσα της γέμισαν φως. Άνοιξε το παράθυρο και το έσκασε από κει. Οι προσδοκίες κάποιων ανθρώπων δε χωρούν σε κλουβιά. Πολλοί οι λόγοι να μην, αλλά ακόμη περισσότεροι για να…!
Τώρα τουλάχιστον ήξερε ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Με τους λίγους, τους μεταξωτούς και όσους πασχίζουν να γκρεμίσουν ανεμόμυλους. Θα είναι πάντα με τα παιδικά αστεία, που μόνο εκείνη γελάει. Και με τα παιδιά των μεταναστών και με τους λίγους, με τους πονεμένους.
Είναι με την αγάπη και με τον έρωτα και με την ανοιχτή καρδιά. Και με το φιλότιμο και την μπέσα και θα κοιτάζει πάντα τους ανοιχτούς ορίζοντες και θα υψώνει τη γροθιά σε όσους της λένε ψέματα και μισούν τους ανθρώπους και με όσους δεν υποφέρουν με τον πόνο των άλλων. Θα είναι πάντα με τα καθαρά βλέμματα και με τα πολλά χρώματα. Θα λέει όχι στους κακούς και στους χαφιέδες της σκέψης και θα ονειρεύεται ακρογιάλια και παιδιά ευτυχισμένα και λιόδεντρα και καταμεσήμερα στις Κυκλάδες και αυτές θα είναι τα μόνα συμπλέγματα που θα έχει.
Θέλει λίγο σουλούπωμα η ζωή, για να μη χαθείς, γιατί είναι εύκολο να γίνεις « σαν τους άλλους» και να χάσεις τα όρια και τη λογική σου και πίνεις τα βρομόνερα της υποταγής και μετά να πετάξεις χωρίς αλεξίπτωτο με ένα σώμα άδειο, σαν άχρηστος εραστής.
Μου αρκεί ένα απλό παιχνίδισμα των ματιών σου και θα χτυπηθώ για χάρη σου με όλες τις σιγουριές μου. Ανάτρεψέ τα όλα, σου αξίζει να βγεις αλώβητη, γιατί θα έρθουν μέρες που το κακό θα είναι τόσο αγριεμένο, που μπορεί να θρέψει όλους τους βλάσφημους εγωισμούς σου και να χαλάσεις.
Ακόμη όμως και αυτές οι μέρες κάποτε τελειώνουν. Και μην ξεχνάς, είσαι πάντα μια ιδέα λιγότερο από ό,τι νομίζεις, μη σου πω ένας κόκκος αστρόσκονης και μόνο. Κάνε τον κόσμο καλύτερο και πάρε τον δρόμο με την ανηφόρα, τα διλήμματα και τις συγκρούσεις.
Φοβάμαι τους λύκους που ντύνονται πρόβατα και παίζουν στα ζάρια τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την αξιοπρέπεια, μα ευτυχώς σου έμαθα να τους ξεχωρίζεις.
Μερικά πράγματα είναι μονόδρομος. Τον δικό σου μονόδρομο να μην τον διαπραγματευτείς ποτέ, ούτε για πλάκα. Μέχρι να ξανάρθουμε όλοι στα ίσια μας, μέχρι να κληθούμε να πάρουμε όλοι θέση. Αυτή τη φορά όμως με το χέρι στην καρδιά!
Τώρα τουλάχιστον ήξερε ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Με τους λίγους, τους μεταξωτούς και όσους πασχίζουν να γκρεμίσουν ανεμόμυλους. Θα είναι πάντα με τα παιδικά αστεία, που μόνο εκείνη γελάει. Και με τα παιδιά των μεταναστών και με τους λίγους, με τους πονεμένους.
Είναι με την αγάπη και με τον έρωτα και με την ανοιχτή καρδιά. Και με το φιλότιμο και την μπέσα και θα κοιτάζει πάντα τους ανοιχτούς ορίζοντες και θα υψώνει τη γροθιά σε όσους της λένε ψέματα και μισούν τους ανθρώπους και με όσους δεν υποφέρουν με τον πόνο των άλλων. Θα είναι πάντα με τα καθαρά βλέμματα και με τα πολλά χρώματα. Θα λέει όχι στους κακούς και στους χαφιέδες της σκέψης και θα ονειρεύεται ακρογιάλια και παιδιά ευτυχισμένα και λιόδεντρα και καταμεσήμερα στις Κυκλάδες και αυτές θα είναι τα μόνα συμπλέγματα που θα έχει.
Θέλει λίγο σουλούπωμα η ζωή, για να μη χαθείς, γιατί είναι εύκολο να γίνεις « σαν τους άλλους» και να χάσεις τα όρια και τη λογική σου και πίνεις τα βρομόνερα της υποταγής και μετά να πετάξεις χωρίς αλεξίπτωτο με ένα σώμα άδειο, σαν άχρηστος εραστής.
Μου αρκεί ένα απλό παιχνίδισμα των ματιών σου και θα χτυπηθώ για χάρη σου με όλες τις σιγουριές μου. Ανάτρεψέ τα όλα, σου αξίζει να βγεις αλώβητη, γιατί θα έρθουν μέρες που το κακό θα είναι τόσο αγριεμένο, που μπορεί να θρέψει όλους τους βλάσφημους εγωισμούς σου και να χαλάσεις.
Ακόμη όμως και αυτές οι μέρες κάποτε τελειώνουν. Και μην ξεχνάς, είσαι πάντα μια ιδέα λιγότερο από ό,τι νομίζεις, μη σου πω ένας κόκκος αστρόσκονης και μόνο. Κάνε τον κόσμο καλύτερο και πάρε τον δρόμο με την ανηφόρα, τα διλήμματα και τις συγκρούσεις.
Φοβάμαι τους λύκους που ντύνονται πρόβατα και παίζουν στα ζάρια τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την αξιοπρέπεια, μα ευτυχώς σου έμαθα να τους ξεχωρίζεις.
Μερικά πράγματα είναι μονόδρομος. Τον δικό σου μονόδρομο να μην τον διαπραγματευτείς ποτέ, ούτε για πλάκα. Μέχρι να ξανάρθουμε όλοι στα ίσια μας, μέχρι να κληθούμε να πάρουμε όλοι θέση. Αυτή τη φορά όμως με το χέρι στην καρδιά!
Ζ.Χ.
Η φωτογραφία ανήκει στη Ζωή Χατζηθωμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου