Ο Ανρί Μπαρμπύς (Henri Barbusse, 17 Μαΐου 1873 - 30 Αυγούστου 1935) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος.
Ο Ανρί Μπαρμπύς γεννήθηκε στην Ανιέρ της Γαλλίας το 1873. Εισχώρησε στους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού αρχικά ως ποιητής και δημοσιογράφος. Το 1908 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Η κόλαση". Το 1914, μόλις ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρόλο που είχε ήδη καθιερωθεί ως λογοτέχνης και η υγεία του ήταν σε κακή κατάσταση, προσχώρησε εθελοντικά στις τάξεις του γαλλικού στρατού και υπηρέτησε στο μέτωπο. Πολύ γρήγορα συγκλονίστηκε από τις συνθήκες της στρατιωτικής ζωής αλλά και από τη ματαιότητα της σύγκρουσης. Παρόλο που τραυματίστηκε σοβαρά στους πνεύμονες σε μια έκρηξη, κατά καιρούς επέστρεφε στο μέτωπο, μέχρι που έμεινε ανάπηρος. Ως αντίδραση, έγραψε το 1916 το βιβλίο του "Στη φωτιά", μια ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα ποιητική καταγραφή της φρικτής καθημερινότητας των στρατιωτών στο μέτωπο του πολέμου, με το οποίο κέρδισε την ανώτερη λογοτεχνική διάκριση, το βραβείο Goncour. Το 1923, μετά τον πόλεμο, προσχώρησε στο νεοσύστατο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και συνέχισε το έργο του με τη συγγραφή πολιτικών μυθιστορημάτων κυρίως. Σ' αυτή την περίοδο ανήκει και το βιβλίο του "Ιησούς" (1927). Το 1927 κάνει το πρώτο του ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση και το 1928 ξεκινά την έκδοση της εβδομαδιαίας κομμουνιστικής εφημερίδας Monde. Το 1935, έπειτα από επανειλημμένες επισκέψεις στη Σοβιετική Ένωση, γράφει το τελευταίο του βιβλίο, μια βιογραφία του Στάλιν. Υπήρξε ένας στρατευμένος νατουραλιστής συγγραφέας, ένθερμος ειρηνιστής, θαυμαστής της Ρωσικής Επανάστασης, του Λαϊκού Μετώπου και του Κόκκινου Στρατού. Πέθανε στη Μόσχα τον Αύγουστο του 1935 και τάφηκε στο νεκροταφείο Περ Λασέζ του Παρισιού.http://www.biblionet.gr/
ΦΩΤΙΑ -ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΟΥΛΑΜΟΥ
Η Φωτιά του Ανρί Μπαρμπίς (1873 - 1935) θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα της αντιπολεμικής πεζογραφίας. Αφορά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο συγγραφέας υπηρέτησε ως εθελοντής στο μέτωπο. Οι αναμνήσεις του παρουσιάζονται με ημερολογιακή μορφή, χωρίς συγκεκριμένες ημερομηνίες, παρ' ότι καταγράφονται μάχες και περιστατικά από τον χειμώνα του 1915, κομβική χρονιά για την εξέλιξη του πολέμου. Επιλέγει αυτόν τον τρόπο αφήγησης διότι τα εξωτερικά γεγονότα και οι κακουχίες χρησιμοποιούνται ως μέσα για να αναδειχθούν διαχρονικές θέσεις και αξίες εναντίον της φρίκης και του παραλογισμού κάθε ένοπλης σύρραξης. Με αδρό τρόπο, ρεαλιστικά στοιχεία και ποιητική γλώσσα, σε στιγμές όπου όλοι οι στρατιώτες, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, χαρακτήρα και συμπεριφοράς, γίνονται μια αδιαίρετη μάζα κάτω από την απειλή του θανάτου, ο Μπαρμπίς περιγράφει μέσα από άπειρα ατομικά πορτραίτα τόσο τις ιδιότητες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, όπως πνευματικότητα, χιούμορ, κριτική σκέψη κτλ. και τα συναισθήματά του, όσο και τις κακουχίες, σωματικές και ψυχικές, οι οποίες όλες μαζί, συνολικά, συνθέτουν τη φρίκη του πολέμου. Σε αντίθεση με άλλους αντιπολεμικούς συγγραφείς που τοποθετούν τον άνθρωπο παθητικά στον πόλεμο, ως εργαλείο, στη Φωτιά ο άνθρωπος παρουσιάζεται ικανός να αποτρέψει οριστικά τη διεξαγωγή του. Το μυθιστόρημα έχει τιμηθεί με το βραβείο Γκονκούρ το 1916. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) https://www.politeianet.gr/
Αποσπάσματα
"…Πλάι σε κεφάλια μαύρα και κερωμένα, ίδια μούμιες αιγυπτιακές, σαγρεδιασμένα από σκουλήκια και ψόφια έντομα, με ασπριδερά δόντια, να ξεπετούνε μέσα σε κουφάλες, πλάι σ’ ένα πλήθος σκούρα κόκαλα, σαν ρίζες γυμνωμένες μέσα σε χωράφι, ανακαλύπτεις κρανία ολότελα καθαρισμένα, κίτρινα με κόκκινα φέσια, που το γκρίζο τους κάλυμμα τρίβεται σε σκόνη σαν παλιός πάπυρος. Παΐδια εδώ κι εκεί πάνω στη γη, ίδια παλιά κλουβιά σπασμένα, κι ανάμεσα σε όλα αυτά, δερμάτινα λουριά μελανιασμένα, φλασκιά και καραβάνες τρύπια και πλακουτσωτά… Που και που, από κάτι μακρουλά εξογκώματα, γιατί όλοι ετούτοι οι νεκροί καταφέρνουνε τελικά να χωθούνε μέσα στη γη, βγαίνει μονάχα ένα κομματάκι ρούχο, φανερώνοντας πως ένα ανθρώπινο πλάσμα εξολοθρεύθηκε σε τούτο το σημείο του κόσμου…¨"
" Είμαι γαγγραινιασμένος, είμαι σάπιος είμαι κομματιασμένος μέσα μου’, κλαψούριζε ένας τραυματίας που με το κεφάλι μες τα χέρια μιλούσε ανάμεσα από τα δάχτυλά του. ‘ … Κι όμως, την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουνα νέος, ήμουνα γερός. Να πως με κάνανε. Τώρα είμαι ένα γέρικο παλιόκορμο που σέρνεται σακατεμένο’."
"Η Φωτιά"
(Ημερολόγιο μιας ομάδας), "Σύγχρονη Εποχή" 1998
Χειμώνας 1915. Ο νεαρός Ανρί Μπαρμπίς πηγαίνει εθελοντής στο μέτωπο. Κρατάει ημερολόγιο ενός ολόκληρου χειμώνα, στην κρισιμότερη καμπή του Α Παγκόσμιου Πολέμου. Οι υγροί, μισοσαπισμένοι τάφοι - αμπριά, όπου οι στρατιώτες ζουν εφιαλτικές στιγμές, συχνά ανακατεμένοι με νεκρούς, κυριαρχούν σ' αυτό το κείμενο, από τα καλύτερα της αντιπολεμικής πεζογραφίας. Ανακατεμένοι οι στρατιώτες, τεχνικοί κι ελάχιστοι με γραμματικές γνώσεις, δένονται ακατάλυτα με το θάνατο.
Η κοσμοχαλασιά των αλλεπάλληλων βομβαρδισμών, τα πεδία των μαχών - κρανίου τόπος, δημιουργούν αγιάτρευτες τραυματικές εμπειρίες σ' όσους έχουν επιζήσει, έστω μ' ένα μάτι, ή ακρωτηριασμένοι.
Την ίδια απόγνωση με τις πολεμικές συνθήκες προκαλούν η κατακλυσμιαία βροχή, ο βοριάς, το χιόνι που ξεγυμνώνουν τη σάρκα, κομματιάζουν τα πόδια, εξαντλούν την ψυχική αντοχή.
Εκεί όπου στοιβάζονται ζωντανοί - φαντάσματα με πτώματα, στην εσχατιά της απόγνωσης αναρωτιούνται: Γιατί ο πόλεμος; Κι η απάντηση, λίγες πύρινες λέξεις: Οχι στον πόλεμο, θάνατος στον πόλεμο, για τα παιδιά μας, για το μέλλον του κόσμου. Αυτοί οι εξουθενωμένοι, βυθισμένοι ως το ζενίθ στο χαμό, βρίσκουν το νήμα της Αριάδνης, που ξεκινάει από τους αίτιους - θύτες, που καρπώνονται "τ' αγαθά" του πολέμου, ως τα θύματα - στρατιώτες - λαό, που ρίχνονται βορά στον Μινώταυρο - πόλεμο: "Θ' αναρωτιόμαστε, λέει ένας: "γιατί να πολεμάμε;". Αν κάθε έθνος φέρνει στο Είδωλο του Πολέμου τις νωπές σάρκες χιλίων πεντακοσίων νέων την ημέρα για να τις ξεσκίζει, είναι για το κέφι κάποιων δημαγωγών, που μπορούμε να τους μετρήσουμε. Αν λαοί ολάκεροι πάνε στο σφαγείο παραταγμένοι σε στρατούς - κοπάδια, είναι για να γράφει μια κάστα με χρυσά γαλόνια τα ονόματά της στις σελίδες της ιστορίας, για να μπορούνε και κάποιοι, μέρος της ίδιας κλίκας βαθμούχων, να μεγαλώσουν τις δουλιές τους - για ζητήματα προσώπων και ζητήματα εμπορίου.Καταγράφεται γραμμή τη γραμμή με ρεαλιστική περιγραφική ρώμη η ψυχογραφική ικανότητα του Μπαρμπίς να διεισδύει σ' όλες τις διακυμάνσεις του πόνου, ψυχικού ή σωματικού, σκιτσάροντας παράλληλα άπειρα πορτρέτα μ' αποτυπωμένη τη φρίκη του πολέμου, αλλά και την ελάχιστη χαρά στ' ανύπαρκτα σχεδόν διαλείμματα κάποιας ανάπαυλας, άδειας ή του ταχυδρόμου, τονίζοντας τις αναλαμπές από φως, που, παρ' όλ' αυτά δεν μπορούν να διαπεράσουν το απύθμενο σκοτάδι αυτής της κόλασης.
Πολύτιμο απόκτημα αυτό το βιβλίο, με τη θαυμάσια μετάφραση του Κώστα Αλάτση, ζωντανό μνημείο του πολέμου, που, από τ' αποκαϊδια του διαγράφεται λαμπρή κι ολόφωτη η εικόνα της πανανθρώπινης Ειρήνης. Ο συγγραφέας το έχει αφιερώσει: "στη μνήμη των συντρόφων που έπεσαν πλάι μου στο Κρουί και στο ύψωμα 119".
Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ Από https://www.rizospastis.gr/
Η ΚΟΛΑΣΗ
Η Κόλαση του Ανρί Μπαρμπίς θεωρείται ως ένα από τα έργα που άνοιξαν τον δρόμο για την εμφάνιση της σύγχρονης μυθιστορηματικής γραφής. Συγκαταλέγεται στα πιο πολυσυζητημένα βιβλία σε παγκόσμιο επίπεδο. Η υπόθεση εξελίσσεται σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπου από μια τρύπα στον τοίχο ο αφηγητής παρακολουθεί και σχολιάζει τη ζωή των ενοίκων που εναλλάσσονται διαρκώς στο διπλανό δωμάτιο. Σε αντίθεση με έναν κοινό ηδονοβλεψία, δεν το κάνει για προσωπική ευχαρίστηση. Ψάχνει να βρει την αλήθεια στον κόσμο που τον περιβάλλει, καθώς ό,τι συμβαίνει γύρω του κινητοποιεί τον ψυχικό του κόσμο. Έτσι, κοιτάζοντας τις ζωές των άλλων, θέτει κυρίαρχα φιλοσοφικά ερωτήματα και δίνει απαντήσεις για το νόημα του έρωτα, της γέννησης, της ζωής, του θανάτου. Ταυτόχρονα, μέσα από τους άλλους, μαθαίνουμε για το παρελθόν και το παρόν του αφηγητή. Είναι μια πρωτότυπη προσέγγιση, πολύ λειτουργική και χρήσιμη για τον αναγνώστη. Η ποιητική γραφή του Μπαρμπίς, που το άρωμά της αποδίδεται εξαιρετικά στα ελληνικά από τη μεταφράστρια Στέλλα Βουρδουμπά, περιγράφει πολύ καθαρά, σταθερά και με σαφήνεια λεπτές προσωπικές καταστάσεις των ηρώων, που όσο κι αν αρχικά φαντάζουν ατομικές, τελικά επηρεάζουν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) https://www.politeianet.gr/
Οι Σκοτεινές Κεράτινες Πύλες της αιωνιότητας και «Η κόλαση» του Ανρί Μπαρμπίς
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //
«Η Κόλαση» (L’ Enfer) γράφτηκε από τον Ανρί Μπαρμπίς (Henri Barbusse) το 1908, κι είναι μυθιστόρημα, ουσιαστικά ένα χαρακτηριστικό ξεδίπλωμα της όλης φιλοσοφίας του σολιψισμού, ο οποίος εικάζει ότι ο εξωτερικός κόσμος και τα μυαλά των άλλων ανθρώπων δεν μπορεί ποτέ να είναι γνωστό ότι υπάρχουν πραγματικά. Η αφήγηση ακολουθεί έναν ανώνυμο άνδρα ο οποίος μέσω μιας τρύπας στο δωμάτιό του κερδίζει τη θέα προς τον έξω προς αυτόν κόσμο και γίνεται μάρτυρας όλου του εύρους της ανθρώπινης εμπειρίας και της συγκίνησης, όπως της αγάπης, του θανάτου, της μοιχείας, και ακόμα της γέννησης και εξετάζει παράλληλα τις φιλοσοφικές προεκτάσεις όλων αυτών που βλέπει. Όταν εμφανίστηκε στη δημοσιότητα για πρώτη φορά, ‘Η Κόλαση’ θεωρήθηκε από ορισμένους ως ένα συγκλονιστικό έργο απόλυτης ηδονοβλεψίας, ενώ στην είναι πραγματικότητα πρόκειται περί μιας βαθιάς εξέτασης της συνολικής φιλοσοφίας του σολιψισμού.
Γιος Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο Ανρί Μπαρμπίς γεννήθηκε στη Γαλλία το 1873. ‘Η Κόλαση’ εκδόθηκε το 1908. Ωστόσο, τόσο ο συγγραφέας όσο και το συγκεκριμένο έργο συνέχισαν να παραμένουν σε σχετική αφάνεια, μέχρις ότου υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και γράψει το ‘Στη φωτιά’, το 1916, ένα βιβλίο δραματικό και μια συγκλονιστική αποκάλυψη για πολλούς. Το αποτέλεσμα ήταν το αναδρομικό ενδιαφέρον για τον συγγραφέα Μπαρμπίς και τα προηγούμενα βιβλία του που τον έφεραν κάτω από την προσοχή της διανόησης. Ο Μπαρμπίς στη συνέχεια στράφηκε προς τη Ρωσία για περαιτέρω έμπνευση, πήγε εκεί το Ιανουάριο του 1918, παντρεύτηκε, κι ύστερα επέστρεψε στη Γαλλία. Ένα από τα βασικά του κίνητρα ήταν η πίστη στην μπολσεβίκικη επανάσταση και των σημαντικών πολιτικών, ιστορικών και κοινωνικών τεκταινομένων εκεί. Η πίστη του στον κομμουνισμό ήταν μάλλον ολική, αλλά άκριτη. Φαίνεται πως δεν είχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να αφιερώσει ένα βιβλίο στον Τρότσκι, και στη συνέχεια να τον καταγγείλει ως προδότη, όταν έπεσε σε δυσμένεια. Ο κομμουνισμός όμως επηρέασε όλο το μετέπειτα έργο του. Πέθανε στη Γαλλία το 1935.
..........................................................
‘Η Κόλαση έχει διαβαστεί και συζητηθεί στη Γαλλία περισσότερο από κάθε άλλο ρεαλιστικό διήγημα από την εποχή του Ζολά. Μόνο το 1917, οι πωλήσεις του στη Γαλλία ξεπέρασαν τα εκατό χιλιάδες αντίτυπα. Η απάντηση στο ερώτημα γιατί το βιβλίο αυτό είναι τόσο δημοφιλές, βρίσκεται στο φιλοσοφικό περιεχόμενό του και στην ιστορία που διηγείται…’.
Το μυθιστόρημα του Μπαρμπίς ξεκινά με έναν τριαντάχρονο ανώνυμο αφηγητή μόνο σε ένα δωμάτιο που μόλις νοίκιασε σε μια πανσιόν σε Παρίσι. ‘Ανεβαίνω στο κρεβάτι μου, σηκώνομαι στα νύχια και με τα χέρια στηριγμένα στον τοίχο, φέρνω το πρόσωπό μου κοντά στην τρύπα. Ένα πηχάκι έχει σαπίσει, δύο τούβλα έχουν αραιώσει και ένα άνοιγμα πλατύ σαν το χέρι μου, παρουσιάζεται στα μάτια μου, η διπλανή κάμαρα προσφέρεται γυμνή στα μάτια μου… όσοι μπαίνουν εκεί θα είναι, χωρίς να το ξέρουν μαζί μου. Θα τους βλέπω, θα τους ακούω, θα βρίσκομαι κοντά τους, σαν να μην μας χώριζε η κλειστή μεσόπορτα…’.
Ο ερχομός του από την επαρχία στο Παρίσι σηματοδοτεί μια σημαντική στιγμή στη ζωή του. Βρήκε μια θέση σε τράπεζα και οι μέρες του ελπίζει ν’ αλλάξουν. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, μας εξομολογείται, ούτε έχει παιδιά και ούτε κατά πάσα πιθανότητα θα κάνει. Νωρίς στο μυθιστόρημα του Μπαρμπίς, ο αφηγητής του, αναζητούσε την τάξη πάνω από ορισμένες σημειώσεις μετά από μια κουραστική μέρα ταξιδιού, όταν, ‘… ακούω ένα σιγανό τραγούδι, σαν μουρμούρισμα, πολύ κοντά στο αυτί μου…’. Η παρατήρηση της άλλης κάμαρης γίνεται σταδιακά εμμονή. Ο αφηγητής δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από εκείνο το διπλανό δωμάτιο με τους όποιους οπτικούς περιορισμούς. Για ένα χρονικό διάστημα αρκετών εβδομάδων, ο αφηγητής παρατηρεί μια σειρά από διαφορετικά άτομα και ζευγάρια στο διπλανό δωμάτιο. Μια καμαριέρα του ξενοδοχείου που διαβάζει και φιλάει μια επιστολή, προφανώς από τον εραστή της, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην εφηβεία που έχουν ανακαλύψει τη συγκίνηση της πρώτης αγάπης και εισχωρούν κρυφά στο δωμάτιο για να είναι μαζί και μακρυά από τους άλλους, μια απογοητευμένη νεαρή γυναίκα παγιδευμένη σε ένα άδειο και μονότονο γάμο, η οποία έχει διαφύγει εκεί με τον εραστή της και μια άλλη γυναίκα, έγκυος, που βρίσκεται εκεί με τον βαριά άρρωστο σύζυγό της. Ενώ υπάρχει αναμφίβολα ένα ηδονοβλεπτικό στοιχείο στο βιβλίο, το πραγματικό ενδιαφέρον του Μπαρμπίς βρίσκεται όχι στα περιγραφόμενα από τον αφηγητή, αλλά μάλλον αναζητάει την ευκαιρία να παρατηρήσει τις αλήθειες πίσω από τις ζωές εκείνων που μπαίνουν και βγαίνουν στο δωμάτιο. Εκείνη η ασήμαντη χειρονομία της υπηρέτριας, αυτό το απλό φιλί στο χαρτί, αυτή η κίνηση, θαμμένη σε μια κάμαρα, ‘αυτή η γυμνωμένη και κουρελιασμένη απ’ το μισόφωτο κίνηση, έχει κάτι το μεγαλειώδες και τρομακτικό’.
Συνειδητοποιώντας τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της νεαρής παντρεμένης γυναίκας και του εραστή της, παρατηρεί, ‘… Και ξαφνικά τα πέπλα ξεσκίστηκαν, μπροστά από τα μάτια μου, και η αλήθεια γυμνώθηκε μπροστά μου. Είδα πως ανάμεσα σε αυτά τα δύο πλάσματα, υπήρχε μια τεράστια διαφορά και μια απέραντη δυσαρμονία, επιβλητική σε βάθος, μα τόσο συγκινητική που η καρδιά μου έλιωσε…’. Οι χαρακτήρες του Μπαρμπίς όλοι υποφέρουν μέσα σε μια κόλαση ενός σύγχρονου Δάντη Αλιγκέρι, μέσα σε έναν κόσμο χωρίς Θεό. Είναι οδυνηρά αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλο, τόσο απελπισμένοι που προσκολλώνται στην ψεύτικη ελπίδα ότι η σχέση αγάπης μπορεί να τους απελευθερώσει από τη μοναξιά τους, και είναι συγκλονισμένοι από την τρομερή συνειδητοποίηση του πεπερασμένου βίου τους.......
Διαβάστε περισσότερα https://www.fractalart.gr/
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ράφτρα
Πάνω απ’ τη βροχή, μια στάλα φέγγος…
χλωμός, γαλανός ήλιος καρφώνει
στων αγρών τα σπίτια μιαν αχτίδα
που η ρανίδα τη μαργαριταρώνει.
Είναι μες στο λαίμαργο εργαστήρι
σκυθρωπή, σκυφτή-σκυφτή, και ράβει.
Μα το νοιώθει, ωστόσο, πάνω απ’ όλα
έτοιμο το ουράνιο τόξο, να ’βγει.
Κι όταν άστραψε, – μεγαλωμένο
στις λιγνές κλωστές απάνω – κι όλοι
των σπιτιών εφάνταξαν οι τοίχοι,
του σκοπού τον ήχο έσυρε μόλις…
Τραγουδάει το μάκρος το μεγάλο·
το γραφτό, που τάζει κι αληθεύει.
Στα χέρια της τα μάτια της γελάνε,
γιατί στη ‘ρομάντσα’ της πιστεύει,
ναι, στην ομορφιά και στη ‘ρομάντσα’
και στην αρμονία πιστεύει ακόμα.
Της φαντάζει απέραντη πως είναι,
όσο μες στον ήλιο έχει το στόμα.
Έπειτα, πιστή, θαμπή σαν ίσκιος,
μ’ όλους τους παλιούς σκοπούς στα χείλη,
κατά τους δικούς της θα κινήσει,
περικυκλωμένη από το δείλι.
Μες στην απ’ ολούθε ανατριχίλα,
την αλύπητη, που την κατέχει,
είναι από τον άλλον κόσμο ξένη
γιατί στο τραγούδι της προσέχει.
Ήμερη με τα όσα δε θα λάχουν,
έρχεται απ’ της μέρας τον ιδρώτα,
αποξεχασμένη, αλλοπαρμένη,
κι η άφαντη την τριγυρίζει η νότα.
Μετάφραση: Τέλλος Άγρας
Το γράμμα
Σου γράφω εγώ κι η λάμπα μου προσέχει·
η ώρα ακαρτερεί, κάθε λεπτό·
ο ύπνος μου δίχως άλλο δεν αντέχει,
και μες στους δυο μας θ’ αποκοιμηθώ.
Μόνο η λαλιά, η λαλιά σου εδώ μιλάει.
Γλυκιά είν’ η λάμπα κι έχω πυρετό,
τ’ όνομά σου στα χείλη μου γελάει,
στα δάχτυλα, τα χάδια σου βαστώ.
Την τρυφερότητα έχω τη φευγάτη,
κλαίει η καρδιά σου μέσα μου η χρυσή.
Δεν ξέρω, – μισό αλήθεια, μισό απάτη, –
αν είμ’ εγώ που γράφω… αν είσαι συ…
Μετάφραση: Τέλλος Άγρας
Αυγή μια στάλα
Μ. Κ.
Έκοψε ο ύπνος που όλην σ’ είχε πάρει…
Και το είναι σου, θαρρείς, παρακαλεί
την ευσπλαχνία του όρθρου τη θολή,
την αθώα των κοιμάμενων τη χάρη…
Ακόμα την ψυχή σου την τυλίγει
στη γλυκιά του ημερότητα, το χτες…
Μα αισθάνεσαι τη σάρκα σου ν’ ανοίγει
τις φτερούγες της που ’ναι σφαλιστές.
Μες στην ημέρα την αληθινή,
σηκώθηκες ολόρθη, ζωντανή!
Κλαίνε τα μάτια σου, έχεις υποφέρει
– κι είσαι έν’ αστέρι, μέρα μεσημέρι.
Η αυγή που τάζει, μα και που φοβίζει,
το προσκεφάλι σου έπιασε, αργυρή.
Θαρρείς το κάνει, να παρηγορεί
τη λάμπα σου, κι εσένα να σαστίζει.
Με τα δάχτυλα ομόγνωμα, ντυμένη
– γιατί όλο μίσος είν’ η παγωνιά –
σέρνεις το χράμι, τώρα, να ζεσταίνει
τη γλυκιά που εκοιμήθηκες γωνιά.
Μετάφραση: Τέλλος Άγρας
https://thepoetoftheuniverse.wordpress.com/
08/01/1929: Όταν ο Α. Μπαρμπύς κατήγγειλε την τρομοκρατία στην Ελλάδα
Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
08/01/1929:Ο Γάλλος συγγραφέας Ανρί Μπαρμπύς, πρόεδρος της «Επιτροπής προστασίας των θυμάτων του φασισμού και της λευκής τρομοκρατίας», καταγγέλλει σε γράμμα του προς την ελληνική κυβέρνηση την τρομοκρατία που ασκείται κατά του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.
Ο Ανρί Μπαρμπύς γεννήθηκε στην Ανιέρ της Γαλλίας το 1873. Εισχώρησε στους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού αρχικά ως ποιητής και δημοσιογράφος. Το 1908 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Η κόλαση”. Το 1914, μόλις ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρόλο που είχε ήδη καθιερωθεί ως λογοτέχνης και η υγεία του ήταν σε κακή κατάσταση, προσχώρησε εθελοντικά στις τάξεις του γαλλικού στρατού και υπηρέτησε στο μέτωπο. Πολύ γρήγορα συγκλονίστηκε από τις συνθήκες της στρατιωτικής ζωής αλλά και από τη ματαιότητα της σύγκρουσης. Παρόλο που τραυματίστηκε σοβαρά στους πνεύμονες σε μια έκρηξη, κατά καιρούς επέστρεφε στο μέτωπο, μέχρι που έμεινε ανάπηρος. Ως αντίδραση, έγραψε το 1916 το βιβλίο του “Στη φωτιά”, μια ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα ποιητική καταγραφή της φρικτής καθημερινότητας των στρατιωτών στο μέτωπο του πολέμου, με το οποίο κέρδισε την ανώτερη λογοτεχνική διάκριση, το βραβείο Goncour. Το 1923, μετά τον πόλεμο, προσχώρησε στο νεοσύστατο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και συνέχισε το έργο του με τη συγγραφή πολιτικών μυθιστορημάτων κυρίως. Σ’ αυτή την περίοδο ανήκει και το βιβλίο του “Ιησούς” (1927). Το 1927 κάνει το πρώτο του ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση και το 1928 ξεκινά την έκδοση της εβδομαδιαίας κομμουνιστικής εφημερίδας Monde. Το 1935, έπειτα από επανειλημμένες επισκέψεις στη Σοβιετική Ένωση, γράφει το τελευταίο του βιβλίο, μια βιογραφία του Στάλιν. Υπήρξε ένας στρατευμένος συγγραφέας, ένθερμος αγωνιστής της ειρήνης, θαυμαστής της Ρωσικής Επανάστασης, του Λαϊκού Μετώπου και του Κόκκινου Στρατού. Πέθανε στη Μόσχα τον Αύγουστο του 1935 και τάφηκε στο νεκροταφείο Περ Λασέζ του Παρισιού.
Για τη λευκή τρομοκρατία στα Βαλκάνια έκανε επιτόπια έρευνα και έγραψε το περίφημο έργο του «Οι δήμιοι στα Βαλκάνια», που αποτελεί ξεσκέπασμα των εγκλημάτων και ένα δημόσιο στιγματισμό των δολοφόνων στη Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κλπ. Υπήρξε πρόεδρος της αντίστοιχης επιτροπής και με την ιδιότητα του αυτή έστειλε το περίφημο γράμμα προς την ελληνική κυβέρνηση που δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (9/1/1929)
Να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε επιστολή του Διευθυντή Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας κ. Ζάκα που ανέλαβε να απαντήσει εκ μέρους της κυβέρνησης στη επιτροπή αυτή στις 21/11/1928 σε σχετική της επιστολή στις 5/7/1928. Στην απάντηση του τονίζει ότι «..Δεν υπάρχει σήμερον εις τας ελληνικάς φυλακάς και εις ακόμη κρατούμενος δια πολιτικόν αδίκημα…» καθώς και ότι «…δεν υπήρξεν εις την Ελλάδα περιορισμός τις εις αναγνώρισιν και εις ελευθέραν εξάσκησιν του συνδικαλιστικού δικαιώματος και του της απεργίας…»
Σε σχετική επιστολή – απάντηση ο Α. Μπαρμπυς επισημαίνει, δίνοντας μία ανάγλυφη εικόνα τους καθεστώτος τρομοκρατίας σε βάρος των κομουνιστών και άλλων αγωνιστών που επικρατούσε στην Ελλάδα. :
«…1. Το ζήτημα της αμνηστίας εκκρεμεί και όσοι πιάστηκαν στη μεγάλη απεργία των καπνεργατών και μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Βενιζέλου, δεν ελευθερώθηκαν. Είναι αδύνατο να μη θεωρηθή ότι πρόκειται για πολιτικούς κρατούμενους. Έχω ένα κατάλογο , που αναμφίβολα δεν είναι πλήρης, εξόριστων στα νησιά Κίμωλος, Θήρα, Σίκινος, Αμοργός, Φολέγανδρος, Ανάφη, Ιος, Σκιάθος , Κουφονήσι, Σπέτσες. Περιλαμβάνει 50 ονόματα….Αυτοί είναι πολιτικοί εξόριστοι. Άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στις φυλακές Αργοστολίου, της Κέρκυρας, Αιγίνης, Χίου, Θεσσαλονίκης, Αθηνών. Λειβαδιάς, Ξάνθης , Σπάρτης. Είναι 40 τον αριθμό…
3. Μας βεβαιώνετε πως καμμιά απαγόρευση δεν υπάρχει στην Ελλάδα για την ελεύθερη εξάσκηση του συνδικαλιστικού και απεργιακού δικαιώματος. Είναι πράγματι έτσι στη θεωρία, μα στην πράξη οι εργάτες αυτοί πλημμυρίζουν τις φυλακές και τα νησιά που αναφέραμε, πιάστηκαν όλοι ή σχεδόν όλοι στις απεργίες και για τη συνδικαλιστική τους δράση. Εξ’ άλλου μπορεί να υποστηρίξη κανείς ότι οι προηγούμενες συλλήψεις, αληθινά παράνομες συλλήψεις των αρχηγών που προηγήθηκαν του τελευταίου συνεδρίου της Γενικής Συνομοσπονδίας, στον Πειραιά, βρίσκονται σ’ αρμονία με τον σεβασμό του συνδικαλιστικού δικαιώματος; Ελπίζουμε πως οι μέθοδες αυτές δεν θ’ ανανεωθούν με την ευκαιρία του συνδικαλιστικού συνεδρίου που θα γίνη στην Αθήνα το Γενάρη και ότι οι αντιπρόσωποι θα μπορέσουν να παν ελεύθερα.
4. Σας ευχαριστούμε Κύριε Διευθυντή που μας λέτε ότι προσωπικά είστε κατά των εξοριών. Είναι μία μέθοδος απεχθής, ανάξια για ένα τόπο σαν την Ελλάδα. Σημειώνετε πως ο αριθμός των εξορίστων δεν είνε τόσο μεγάλος όσο εππί Παγκάλου και εύχεσθε για τη νομική επιθεώρηση που θα εξαφανίση από τον ελληνικό κώδικα τα σχετικά με την εκτόπιση άρθρα. Μας φαίνεται πως όλοι οι συμπολίτες σας που συμμερίζονται την αποψή σας θάπρεπε να ενωθούν με τους εργάτες της χώρας σας ενάντια στην καταπίεση αυτή και για την άμεση επαναφορά των εξορίστων…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου