Σάμπως να πείσμωσε με θυμό βαρύ η φύση η πονεμένη, με των ανθρώπων την απανθρωπιά… και έστησε με τούτα τα καλοκαίρια μια άθλια συμπαντική συνομωσία…
Και σώπασαν τα τζιτζίκια…
Και τότε, θαρρείς πως χάθηκε η εκκωφαντική σιωπή που ημερεύει το μυαλό και γλυκαίνει τη ραστώνη του Αυγουστιάτικου απομεσήμερου, με την αλμύρα στο πετσί και τις φλούδες από το μισοφαγωμένο καρπούζι στη βεράντα με τη θέα…
Και ακούγεται μόνο η βουή της γης που βράζει στα έγκατά της και δε σταματάει να σειέται…
Και αλλού θαρρείς και βαρυγκώμησαν οι ουρανοί, και άστραψαν και βρόντηξαν… και οι άνεμοι αγρίεψαν… και οι θάλασσες ξέβρασαν την απελπισία…
Και αλλού το τοπίο έγινε θολό... σάμπως να κάπνισε το βαρύ το σέρτικο…και άναψαν τα δάση στα βουνά από την οργή τους…
Συμπάθα μας Προμηθέα ευεργέτη μας…
Εσύ που έκλεψες από τους Θεούς τη φωτιά για να μας την χαρίσεις… για να γίνει το δώρο σου... ζωή, φως, τροφή, ζεστασιά, συντροφικότητα, επιστήμες και γράμματα…
Συμπάθα μας που μας γέλασε ο οργισμένος Δίας…
Και μας έστειλε την καλλονή Πανδώρα με εκείνο πιθάρι, που χώρεσε όλα τα δεινά της ανθρωπότητας… τον πόλεμο, τις διαμάχες, το συμφέρον, την απερισκεψία και την απληστία…
Και άθελά μας οι ανόητοι, αφήσαμε το κουτί να ανοίξει…
Και μονομιάς ξεχύθηκαν όλες τούτες τις συμφορές του κόσμου… και τότε το δώρο σου... η φωτιά... έγινε θάνατος, δάκρυα, θλίψη και καταστροφή…
……………………………………………………….............
Αλλά για στάσου…
Σαν κάτι να αχνοφαίνεται στο πάτο του κουτιού…
Θα είναι οι Θεοί που μας λυπήθηκαν και κράτησαν φυλαγμένη την ελπίδα…για όλους εμάς… τους ατελείς του κόσμου…
Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️14-08-2019
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού "
Η φωτογραφία είναι από https://www.protothema.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου