ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΝΗΣΙΑ

Κοραλλένια κύματα στις αμμουδιές των νησιών,
οι βοριάδες καβαλάρηδες πίσω από καράβια.
Πλεγμένα με όνειρα τα καραβόσχοινα,
τα ναυτόπουλα μετρούν στο κομποσχοίνι τους 
κάτασπρους γλάρους.
Γέρνουν οι ελιές να πιουν νερό απ’ τη θάλασσα,
ο φλοίσβος της φέρνει τις ψαλμωδίες των δελφινιών.
Αγιασμένο το πέλαγος απ’ τους βασιλικούς και τ’ άγριο θυμάρι,
μοσχοβολούν αγιόκλημα οι εσπερινοί.
Καταμεσής τ’ ουρανού ο Χριστός,
κεντημένες θάλασσες και στεριές στ’ άμφιά του.
Χερουβείμ καβάλα σε ιππόκαμπους,
οι αρχάγγελοι καπετάνιοι στις πλώρες.
Σκοντάφτουν οι φτερούγες τους στους αέρηδες,
ξυπνούν αγουροξυπνημένα τα μελτέμια.
Κορίτσια κι αγόρια χορεύουν στις ακρογιαλιές,
χτυπούν τα ντέφια τους τα χελιδόνια.
Ανεμόμυλοι περπατούν στους λόφους,
σμήνη πουλιών, ακροπατώντας στον άνεμο,
γυροφέρνουν στα φτερά τους.
Κατηφορίζουν οι φυλλωσιές των πεύκων τις πλαγιές,
ο αγέρας μυρωμένος απ’ την ανάσα τους.
Πέφτουν οι κουκουνάρες στα πόδια τους,
στροβιλίζονται τα όνειρα τους.
Ένα δεμάτι σύννεφα στη βαρκούλα τ’ ουρανού,
σκαρφαλωμένος ο χρόνος στα ψηλά καμπαναριά.
Κάτω απ’ τις χρυσαφιές πέτρες
ζεστή η ανάσα της γης,
τα κλήματα πίνουν το κρασί του ήλιου.
Διάφανο το φως και αγγελικό,
σαλπίζει ολόλευκο στους ανέμους.

Ιωάννα Αθανασιάδου

ΘΥΣΙΑ

Ποια θυσία μέσα μας μάτωσε τον χρόνο μας;
Ποιος μάντης την απαίτησε
για να ξεκινήσουμε άραγε για ποιους ωκεανούς;
Πότε απλώσαμε τα χέρια στον σταυρό
και μας κάρφωσαν τα καρφιά;
Και τώρα,
πόση ανάσταση και πόσος θάνατος μέσα μας;
Και να τρέχουν τα καράβια μας ξέφρενα στις θάλασσες
και οι σκιές μας άσαρκες στις πλώρες,
και μεις θαμμένοι στους ανέμους,
διάφανοι και γυμνοί στις ώρες,
φωτογραφίες ξεχασμένες στους καιρούς...

Ιωάννα Αθανασιάδου

ΜΑΤΙ

Πύρινα φίδια της φωτιάς,
σ' άμοιρα στήθη αθώων,
στο Μάτι εκλωθογύρισαν κι έψαξαν κάθε άκρη.
Μήπως και δε χορτάσουμε ρουφώντας μαύρο αίμα,
μήπως και βρούνε ζωντανά παιδάκια και μανάδες.
Τρέξαν εκείνα σαν τρελά τις φλόγες να γλιτώσουν
και στης μητέρας κρύφτηκαν τον κόρφο που καιγόταν.
Σφιχταγκαλιάστηκαν φριχτά με λόγια αγάπης μύρια
κι άφησαν την πνοούλα τους στο λατρεμένο στήθος.

Ιωάννα Αθανασιάδου

ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΩΝ ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΡΟΝΩΝ

Αστράφτει η φλέβα τ’ ουρανού,
τα ρόδια σφίγγουν τον καρπό τους,
τα τύμπανα του ανέμου παίζουν πανάρχαιες μουσικές.
Ένα κορίτσι στα δεκαοχτώ
χορεύει στον ρυθμό τους.
Σ’ απόκρημνα φαράγγια και θύελλες οι ρίζες της.
Ο ήλιος όμως, χρυσός στο κορμί της.
Σταλαγματιά κόκκινου κρασιού το βλέμμα της!
Στο πρόσωπό της φέγγει της δικαιοσύνης ο σταυρός.
Της νίκης το σημάδι στο μέτωπό της.
Πανιά λευκά τα όνειρά της.
Τ’ όνομα της αγάπης ζωγραφίζει στις βαρκούλες
και στις πλώρες τον Αϊ-Νικόλα.
Όψη γλυκιά, με την αρμύρα και τον ίσκιο της θάλασσας,
τις πλεξούδες του ήλιου
και τα μύρα της πρώτης νιότης!
Με τα αντίδωρα του Χριστού στις χούφτες
και τις ανθισμένες μυρτιές στα ματόκλαδα!
Στα χέρια της κλαδάκια από δυόσμο και βασιλικό,
τα μάτια της, πέλαγος και φωτιά.
Δροσοσταλίδα σε χλόη απάτητη!
Στο σακίδιο της τραγούδια με ευχές
κι ο ήλιος που μπαρκάρει με τους πελαργούς.
Τα ταξίδια όλα ξεκινημένα στα πελάγη της,
καράβια τρικάταρτα στους ουρανούς της.
Κορίτσι των δεκαοχτώ χρονών,
χιλιοφιλημένο των αστεριών,
λατρεμένο του ανέμου!

Ιωάννα Αθανασιάδου

ΠΟΛΕΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ

Χέρια πολλά, σφιχτοπλεγμένα
στις τοιχογραφίες των αρχαίων πόλεων.
Πώς ν’ αντικρίσουν τον χρόνο μόνες τους οι ψυχές;
Πέλματα αγαλμάτων σπασμένα,
βήματα που σταματούν απότομα,
μονοπάτια αινιγματικά.
Και οι πόλεις νεκρές, 
κι ο καιρός ξεχασμένος
και οι διαδρομές, σύνορα αδύναμα, 
σχήματα παιδικά.
Ματωμένη η διάφανη αιωνιότητα, 
λαβωματιές βαθιές οι καημοί,
τι το τέλος άραγε,
τι η αρχή;

Ιωάννα Αθανασιάδου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ :  Duy Huynh Art