Φωτογραφία - Σταύρος Λαγκαδιανός
Βάδιζε στην παραλιακή λεωφόρο μ’ ένα κιβώτιο στο δεξί του χέρι. Κάλεσμα του ένας συνεχής ήχος από το λιμάνι που κρατιόταν από το πέτο του. Δεν άντεχε την ορμή της βροχής .. Ο ήχος αναγκαίος όσο τα πακέτο των τσιγάρων του ∙ ήσυχος ,μελωδικός. Δεν μπορεί θα έφτανε στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Δέλτα του Φαλήρου . Να φωτογραφίσει το πρωτόγονο ,την τρέλα ,το λάθος το πολλές φορές θανατηφόρο.
Προχωρούσε με τις σκέψεις αυτές .Όμως ,για στάσου ,από πού ξεφύτρωσε ο σκύλος και πάει να περάσει κάθετα την λεωφόρο; «Αχ» έκανε όταν τον είδε να εκσφενδονίζεται ψηλά ραντίζοντας με το πλούσιο αίμα του τροχούς και παρμπρίζ. Σταμάτησε. Έπιασε τον τηλεφακό. Και δεύτερος σκύλος τινάχτηκε ψηλά γεμίζοντας τον τόπο αίματα. Φωτογράφισε τον διαμελισμό του. «Τα μάτια του ,θεέ μου» ψιθύρισε. Κι ο ήχος που ερχόταν από το λιμάνι, ο δικός του και της Βερονίκ, ξεδιπλώθηκε και αόρατη εσάρπα σκέπαζε τους σκύλους που ακολουθώντας τον αρχηγό τους ,ένας-ένας τίναζαν σάρκες και αίματα στη αγία τράπεζα τροχών και του ήχου του Πράιζνερ.
Φωτογράφιζε ασταμάτητα .Δεν έμειναν πια φίλμς για τους τσιγγάνους. Μα είχαν μαζευτεί όλοι δίπλα του ουρλιάζοντας « μη ,μωρή ,Κανελίτσα ,στάσου Αράπη ,στάσου …όχι μωρέ…μηηη». Και κλαίγανε στην δική τους όχθη του ποταμού ,στο δικό τους σύνορο . Μια πόζα μόνο του έμεινε..Η βροχή ξέπλενε τον θάνατο. Φωτογράφισε τα θρηνούντα πρόσωπα των τσιγγάνων κι αποσβολωμένος ,άκουγε την μουσική να παίζει μονάχη της με γεύση αίματος στο στόμα. Πίσω του σαν αρμαθιές κλειδιών πρόσωπα εκστατικά έβλεπαν στα αίματα τον θεό.
Σταύρος Λαγκαδιανός «Ο φωτογράφος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου