ΣΜΑΡΩ ΝΟΤΟΥ "ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΦΩΣ"

Salvador Dalí - woman at the window

Σαν παίρνει η μέρα να ξυπνά το στεναγμό
σιμώνει κι ανεμίζει ολόλευκες ελπίδες
μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο.
Σα ζωγραφιά κρεμασμένη
σαν το κορίτσι του Νταλί π’ αγναντεύει τη θάλασσα
στου γαλάζιου την απαστράπτουσα γαλήνη γλιστρά
μήπως και γλυκάνει της ζωής η τραχύτητα.

Με τα χέρια ανοιχτά
σαν πουλί ξεσηκωμένο από τον άνεμο
λιώνει το βάρος του μυαλού
φτερουγίζοντας στης ξελογιάστρας θάλασσας τα πλάτια.
Μια ηλιαχτίδα άτακτη το είναι της απόψε
τρέχει να αφουγκραστεί την ουράνια συμφωνία
αφήνοντας στο έρημο κύμα το χάος των γκρεμνών της.

Οργίστηκαν οι ώρες να καρτερούνε το αύριο.
Κουράστηκαν οι άδειες Κυριακές να κουβαλάνε το χθες.
Τα λάβαρα της μακρινής ευτυχίας
καλά διπλωμένα στο παλιό σεντούκι
έπαψαν να υπακούουν στης αναμονής την προσταγή.
Σκαλωμένη στα χείλη μια ανάσα φως
αστράφτει δειλά στο σκιερό λιμανάκι της καρδιάς.
Δονείται, απλώνεται, λαμπυρίζει, γελάει.

Γελάει όπως πρώτα η ελπίδα
όπως πριν το εγώ νυχτωθεί στην απληστία του ουρανού
πριν μείνει το όνειρο αγκυροβολημένο καράβι.
Όπως πριν στεφανωθεί με εγκατάλειψη το φεγγαρόφωτο.
Γελάει η ψυχή - μια σταλιά όπως πρώτα- γελάει.