ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ' δάφνη''

Στην μάχη με τον θάνατο

νικητής ή χαμένος ,βγαίνει η ζωή…

και το στεφάνι της δάφνης,αν υπάρχει… μένει εκεί, αμάραντο

σαν μνήμη ή σαν φυσική παρουσία…

Μοσχοβολά η ζωή σαν βιολέτα

της άνοιξης, με όλα της τα χρώματα

λευκή, έως βαθύ μωβ 

έχει την ίδια λιγωτική μυρωδιά….

μόνο που η ανθοφορία της είναι σύντομη….

μαζεύει την ομορφιά της και τ’ αρώματά της

και περιμένει την επομένη……

ζώντας μεσ΄τα λιοπύρια και τους χειμώνες…

με την ενθύμιση της απόλαυσης του θαυμασμού..

όμως η δάφνη ,ποθητή ,φιλημένη στο στόμα

απ΄τον Απόλλωνα,μένει πάντα εκεί…..

περιμένοντας το εκστασιασμό της 

Πυθίας ή

του θνητού που θα του επιτρέψει ο 

θεός

να δρέψει ένα κλωνί της….και να

ευτυχίσει να το γευτεί, 

γέρνοντας εκστατικός στην μυριοπόθητη αγκαλιά της αθανασίας….