ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ "ΤΟ ΞΥΛΟ, ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΔΕ ΣΗΚΩΝΕΙ, ΜΓΔ "

(these shoes are made for running)*

Έπαιζα!!! φωνάζοντας ζήτω και γεια!!! Χόρευα γύρω-γύρω από τις πολυάριθμες καρέκλες του συστήματος και μόλις σταματούσε η μουσική, με μια κίνηση διαγκωνισμού, καλοβολευόμουν στην δικιά μου. Κι ο κάποιος που έμενε απέξω, ήταν ένας αόριστος κάποιος που τον καθιστούσα αόρατο. Τελευταία, όμως, οι καρέκλες μειώθηκαν δραματικά και το παιχνίδι έγινε ωμό, αλληλοφάγο… και το τραγούδι να παύει με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα … ως εκ τούτων, κι ο δικός μου κώλος κινδύνευε!!!! Πως είχε χάσει το λίπος του, χαμπάρι δεν είχα πάρει!!! Όλα τα κακώς κείμενα τελευταία έγιναν και προσκείμενα!!! Οι πρόσοδοι μου έβαιναν διαρκώς μειούμενοι με αποτέλεσμα η επαναστατική μου διάθεση να λάβει αντίστροφη, ανοδική πορεία: Ως εδώ και μη παρέκει!!! Η ανοχή μου είχε φτάσει στα όρια της!! Ως και το όριο των πιστωτικών μου καρτών είχε εξαντληθεί!!! 

Το αποφάσισα!!! Τέρμα οι ατομικές καθιστικές διαμαρτυρίες από το πληκτρολόγιο μου!! θα συμμετείχα κι εγώ με την αγανάκτησή μου στη προγραμματισμένη διαδήλωση!! Με βόλευε κι η ώρα. Θα άφηνα τα παιδιά στο κέντρο για μάθημα και θα πήγαινα στην πορεία. Ούτως ή άλλως θα κατέβαινα για την ποιητική παρουσίαση. Λουκούμι μου ήρθε. Θα άφηνα την Μερσεντές κάπου μακριά μη μου την κάψουν και θα πήγαινα με τα πόδια στην πορεία, να κάνω και λίγη γυμναστική…. Βγαίνοντας για την ανατροπή της καθεστηκύιας τάξης, βρήκα ένα αμάξι να μου κλείνει μερικώς την πόρτα του γκαράζ!!! Εξοργίστηκα ακόμα περισσότερο!!! Μόλις κατόρθωσα να βγω, του έγδαρα με το κλειδί τη λαμαρίνα, αντίδραση –επιτέλους!- σε όσους στέκονται εμπόδια στη ζωή μου!! Σ’ αυτούς που καταπατούν τα κεκτημένα της !!!

Να ‘μαι κι εγώ εκεί. Μια τέλεια απομίμηση διαδηλωτή. Μισός σε μία έκτοπη κύηση, μισός ανήμπορος να γεννηθώ. Φουσκωμένα πανιά στα μυαλά, μία άγκυρα βαθιά στη ψυχή, μισός οι εξάρσεις μου, μισός οι καθηλώσεις. Μισός πιστός προσήλυτος στη θρησκεία του εγώ μου, μισός προσμένοντας έναν καινούργιο Μεσσία να έρθει από την έρημο του κόσμου. Μισός ένα κακομαθημένο παιδί που κλαίει για τα σπασμένα παιχνίδια του, μισός ο ληγμένος από καιρό….

Περπάταγα σε μπερδεμένα παραμύθια. Ο μαγεμένος Χιονάτος σε λήθαργο περιμένοντας τον πρίγκιπα να μου δώσει πνοή, ο Κοκκινοσκουφίτσος της αγωνιστικότητας μου κι ο γερασμένος λύκος του πάθους για τα κοινά, στην κοιλιά της γιαγιάς μου Σοφίας… ένα από τα γουρουνάκια κι ο ίδιος ο λύκος να φυσώ έξω απ την πόρτα μου… παραμύθια που οδηγούνταν στο τέλος τους, μαζί τους κι εγώ με άλλους πολλούς… 

Παντού και πουθενά κόσμος να έρχεται να φεύγει να χάνεται. Σώματα αποστάσεις σε σχήμα ανθρώπου. Κάπου ανάμεσα κι εγώ. Ποιον να αγκαλιάσω με τα κομμένα μου χέρια;; παρά μονάχα να νιώθω την αγωνιστική μου διάθεση να ξαναζωντανεύει για λίγο, σαν παραίσθηση ακρωτηριασμένου μέλους. Τι να κρατήσω με τα τρύπια μου μάτια;; τι ρόλο διαδραμάτιζα εκεί πέρα απ αυτόν της μικρής συντεχνίας του εαυτού μου;;

Ονειρο θέλησης- παραινέσεις των αλυσίδων 

Κυοφορία βυθού -ανεμογκάστρι του γύψου μας 

Δωρητές μυελού- ο ερυθηματώδης μας λύκος 

Το σκιρτημα των ελαιώνων- ο δάκος μες στ ασήμωμα 

Αίαντες μαινόμενοι -Αίαντες αυτοκτόνοι 

Ο σάλαγος, οι κλαγγές της διάσπασης σε μια μάχη που δε δίνεται ποτέ .. Θολοί σ ένα όνειρο -απλοί σαν λεπίδα. 

Κι οι νικητές εσκύλεψαν τον άταφο ουρανό… 

Ορθοπεδικοί κι ο γύψος, τα τσομπανόσκυλα μεθορίου λυσσίατροι ονείρων με επιμέλεια εκπονήσαμε την πραγματογνωμοσύνη του σκοταδιού 

Και ζήσανε οι λίγοι καλά, κι όλοι άλλοι χειρότερα

Η τραγωδία μου που επαναλαμβάνεται διαρκώς ως φάρσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι φιλάνθρωπος, ναι!! Αλλά με το πρώτο μπαμ, επανέρχομαι… και σκορπάω σαν φυλλάνθρωπος…. Με το που άρχισαν να σπάζουνε κεφάλια σαν αυγά και να ζυμώνονται κορμιά με χρήση γκλομπ σε ρόλο πλάστη την κοπάνησα αναφωνώντας: Το σώμα μου το ξύλο δε σηκώνει// μπάτσοι μέσα μου γουρούνια δολοφόνοι!! δεν ήθελα να με καταχερίσουνε οι κρατικοί φυσιοθεραπευτές, ακόμα κι αν τη ζύμη που θα γινόμουν, την έπλαθα ως απόσπασμα παραμυθιού για τα εγγόνια μου που θα τους το επιδείκνυα σαν παλιό παράσημο για επίδειξη ανδρείας στην μάχη της αγωνιστικότητας μου ενάντια στο κακό , όταν θα με ρώταγαν «κι εσύ που ήσουνα στον πόλεμο παππού;» 

Τα φτερουγίσματα στα στήθη είναι του κορακιού του Πόε που επιστρέφει στο σπίτι μαζί μου, να με συντροφεύει κρώζοντας «Ποτέ πια…» Μια σειρήνα ούρλιαζε κάπου μακριά για τους νεκρούς μας δρόμους, αντηχώντας στο κούφιο ομοίωμα συμμετοχής μου. Ολόγυρα επιγραφές από Φαστ φουντ, ταξιδιωτικά γραφεία, καταστήματα με ρούχα κι ό,τι άλλο ζήταγε η ψυχή του ανθρώπου, όλα με κατεβασμένα στόρια… αύριο θα τα πλημμυρίζαμε συνωστιζόμενοι και πάλι, σαν πεινασμένοι μπροστά σε διανομή κονσερβών άμεσης κατανάλωσης με εύκολο άνοιγμα για την πείνα των ψυχών…. Προκατασκευασμένα όνειρα που μέσα τους παγιδεύτηκα και μέσα τους υπνοβατούσα… Απ’ τα βιβλιοπωλεία τα νοήματα με κοιτούσανε απορημένα…. Τα φύλλα ενός δέντρου τρεμόπαιζαν. Θα ονειρεύονται δάση… φωτιστική βολίδα από την κάννη της νύχτας καταυγάζει το άδειο πεδίο βολής….