Στην μάχη με τον θάνατο
νικητής ή χαμένος ,βγαίνει η ζωή…
και το στεφάνι της δάφνης,αν υπάρχει… μένει εκεί, αμάραντο
σαν μνήμη ή σαν φυσική παρουσία…
Μοσχοβολά η ζωή σαν βιολέτα
της άνοιξης, με όλα της τα χρώματα
λευκή, έως βαθύ μωβ
έχει την ίδια λιγωτική μυρωδιά….
μόνο που η ανθοφορία της είναι σύντομη….
μαζεύει την ομορφιά της και τ’ αρώματά της
και περιμένει την επομένη……
ζώντας μεσ΄τα λιοπύρια και τους χειμώνες…
με την ενθύμιση της απόλαυσης του θαυμασμού..
όμως η δάφνη ,ποθητή ,φιλημένη στο στόμα
απ΄τον Απόλλωνα,μένει πάντα εκεί…..
περιμένοντας το εκστασιασμό της
Πυθίας ή
του θνητού που θα του επιτρέψει ο
θεός
να δρέψει ένα κλωνί της….και να
ευτυχίσει να το γευτεί,
γέρνοντας εκστατικός στην μυριοπόθητη αγκαλιά της αθανασίας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου