ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΖΟΥΝΗΣ "Ό,τι αγαπάμε να μισούμε"

Ο πήχης της αμαρτίας έχει μονάδα το εκατό
άλλοι ζωή χτίζουν κι άλλοι απλά γκρεμίζουν
η κλίμακα της ανοησίας τείνει στο άπειρο
κραυγές απόγνωσης στις προσευχές βουίζουν

Στο σπίτι του θανάτου δεν μιλάνε για χαρά
με τον πόνο κρυμμένο εκ γενετής στα κύτταρα
το χαμόγελο είναι αίρεση
αγαθή ήταν λένε, προαίρεση

Στην θάλασσα των συναισθημάτων
άλλο ένα αστέρι πεθαίνει
στην ιεραρχία των εγκλημάτων
το νήμα της ζωής ασθμαίνει

Να υποκλιθούμε σε ό,τι αγαπάμε να μισούμε

Η τελευταία ρανίδα της χαράς έχει παγώσει
το αίμα της ψυχής δεν κυλάει
μισάνθρωποι έκαναν την πέτρα να λιώσει
της μοίρας το ρολόι ξενυχτάει

Στο σπίτι της χαράς τον θάνατο αψηφούν
θείο δώρο τον πόνο, έμαθαν να θεωρούν
η πίκρα είναι ευπρόσδεκτη
οι πονεμένοι είναι φιλόξενοι

Ας θυσιαστούμε, πριν μισήσουμε ό,τι αγαπούμε

Στα γήινα χώματα σκοτώνουνε πατρίδες
με όχημα το δίκιο απεμπολούν
τις ματωμένες ελπίδες
στα σχοινιά βρεγμένες κρέμονται οι συνειδήσεις
τ’ αύριο ορίζουν η οπτική γωνία
κι η ροή απ’ τις ειδήσεις
προσφέρει ασφάλεια το γυαλί
και ελεγχόμενη αγωνία
κι η εποχή δεν προσφέρεται
για μια «Δευτέρα Παρουσία»...