Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΦΥΤΡΟΥ - ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΝΗΣΟΣ
ΙSBN: 978-960-479-317-4
Έτος έκδοσης:2025
Σελίδες :104
Εκδόσεις: Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση Μ.Ε.Π.Ε
Η ποιητική συλλογή «ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΝΗΣΟΣ» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της φιλολόγου Ευαγγελίας Φύτρου.Μετά την πρώτη έκθεσή της στο αναγνωστικό κοινό ως δημιουργού το 2023 με «ΤΑ ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΑ»,επανέρχεται με νέα ποιητική συλλογή, προσπαθώντας ν’ αποδώσει μέσω της Ποίησης την ενεργειακή δύναμη που της ασκεί η πατρογονική γη.
Το έργο, που γράφτηκε τα έτη 2010-2024, έχει δύο μέρη. Στο α’ μέρος –Ο Τόπος μου--πελεκάει τους στίχους της με πλούσια εκφραστικά μέσα, τολμηρές συλλήψεις κι εικόνες, καταθέτοντας συναισθήματα, αλήθειες και μνήμες με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
Παρακολουθεί την εξέλιξη της Νήσου στο πέρασμα των αιώνων, σαν αλλάζει όνομα και σχήμα, υμνεί την ιστορία και τον πολιτισμό της, παρακαλάει και προσεύχεται γι’ αυτήν με ενδιαφέρον για την πορεία της στο μέλλον.
Στο β’ μέρος –Η ταυτότητά μου - κύριο μέλημα της είναι η εξιστόρηση αναμνήσεων, η έντονη διάχυση βιωμάτων και το δημιουργικό τους πλέξιμο με τα φτερά της φαντασίας.
Αναμνήσεις, ιστορίες σαν παραμύθια, άνθρωποι που εμφανίστηκαν απ’ το πουθενά των ονείρων, γήινοι με πάθη, αυθεντικοί, που τραγουδούν και χορεύουν σε νησιώτικους ρυθμούς τον μπάλο της Αγάπης ή μεθούν με τ’ αρωματικό ασύρτικο και το γλυκό βινσάντο.
Πότε μ’ ελεύθερο στίχο και πότε με ρίμα, αποδίδει με το προσωπικό της ύφος και το κοινωνικό αίσθημα των κατοίκων της Νήσου,οι οποίοι με σεβασμό στην πολιτιστική τους παράδοση, ζουν αρμονικά με την φύση σ’ ένα τόσο ευλογημένο μέρος, που η ζωή νικά κατά κράτος τον θάνατο.
Πανεπιστημίου 62, 8 ος όροφος, Αθήνα 10677, τηλ.210384104, www.patsis.net /Page 1
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Σ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Ν Η
(Αντί προλόγου)
Η Σαντορίνη είναι η αρχόντισσα κυρά του Αιγαίου.
Τα χέρια της αγκαλιάζουν με χάρη τ’ Ακρωτήρι και την Οία.
Τα πόδια της δροσίζονται στο Καμάρι και στην Περίσσα.
Η καρδιά της χτυπά στον Πύργο τον καστελοστεφανωμένο.
Τα μάτια της, δυο καρβουνάκια εβένινα,
ατενίζουν το ηφαίστειο και τη Θηρασιά.
Μας στέλνει φιλιά απ’ τα Φηρά τα πολύβουα…
Κι ο θρόνος της, ψηλά στον Σκάρο,
Στέκεται, αιώνες τώρα, να χαιρετά τους ναυτικούς
που έρχονται να δέσουν στο παλιό το λιμάνι.
Η Σαντορίνη είναι γυναίκα - πώς να μην είναι;
Κι ως τέτοια να τη θωρείς!
Με τις χάρες και τα ξεσπάσματά της τα απότομα.
Με τα θέλγητρα και τις ανησυχίες
της ανατολής και της δύσης της.
Με τα τραγούδια και τα εγκώμια της μαύρης γης της.
Η Σαντορίνη είναι μια καρποφόρα μήτρα-μάνα ,
που φέρνει τη ζωή ξορκίζοντας τον θάνατο,
κι εμείς, τα ποιήματά της,
τα εκλεκτά της γεννήματα,
που αξιωθήκαμε τέτοιο νησί, ευλογημένοι στους αιώνες!
💙
Κ Α Λ Λ Ι Σ Τ Η
Καλλίστη νήσος.
Η πιο ωραία.
Υπερθετικός βαθμός πάντα η ομορφιά.
Ενώ Θήρα!
Θήρας, θηρ, θήραμα, θηρίο, θηριώδης.
Άχαρο όνομα για ένα νησί καρδιάς.
Αγριευτικό.
Καλύτερο το ομόηχο.
Τουλάχιστον παραπέμπει σε πόρτα.
Την ανοίγεις και μπαίνεις.
Μπαίνεις και μένεις.
Ή βγαίνεις κι επανέρχεσαι.
Εραστής!
Δεσμώτης της Καλλίστης!
Κυκλάδων
Αλαφρόπετρα και
Λάβα,
Λευκός ο
Ίμερος των θολωτών σπιτιών σου,
Σαντορίνη των αιώνων,
Του
Ήλιου κόρη!
💙
ΟΡΓΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
Ακατέργαστη μαύρη πέτρα,
ξέρασμα ηφαιστείων χρόνων,
δύναμη τρομερή της γης των σπλάχνων
κι οργή τόση που έσπασε ολόκληρο νησί.
Ο λόγος των ανθρώπων ερμήνευσε απλά τη συμφορά.
Δεν κατέγραψε όμως ούτε τις οιμωγές των ανθρώπων,
ούτε τα τελευταία κρωξίματα των πουλιών,
ή, έστω, τις κινήσεις που πρόλαβαν να κάνουν τα σαμιαμίδια,
πριν βαλσαμώσουνε πάνω στα βράχια που ξεπέταξε η λάβα .
Πύρινες φλόγες ο θυμός και λάσπη.
Χείμαρρος λάσπης στα κόκκινα νερά της Καμένης.
Ζωή χαμένη στο πουθενά των αιώνων.
Κι όταν η σκέψη προχωρήσει πιο βαθιά,
μετά από τέτοιο χαλασμό που έζησε το νησί,
θα πω ότι ήταν απλές εκδορές τα λόγια σου
κι ασήμαντα τα ψέματα που ύφανες.
Αστεία παιδικά καμώματα και πείσματα
που ο άνεμος τα έσπρωξε πολύ πολύ μακριά,
να μη μολύνουν με φαρμάκι τις ψυχές μας,
σοφά πράττοντας στον χρόνο τον αέναο.
💙
Σ’ Α Γ Α Π Ω
Όταν το φως και το πρόσωπό σου γίνονται ένα,
όταν το χαμόγελό σου παίρνει το σχήμα της τουλίπας
και κοκκινίζει,
όταν ένα μολύβι στα χέρια σου με μεταφέρει
μέχρι τις νότιες απολήξεις των κορυφών του ηφαιστείου,
εγώ σ’ αγαπώ.
Ακουμπώ τα στενά που περπατάς εδώ και χρόνια.
Ξεκλειδώνω τις σφραγισμένες πόρτες του νου σου
κι ανακαλύπτω τους χαμένους θησαυρούς της σοφίας σου,
γιατί σ’ αγαπώ.
Και δεν βρίσκω τον λόγο να πω περισσότερα λόγια.
Είναι πολύ εύκολο να ευτελιστεί τέτοιο αίσθημα
με ρητορικά σχήματα και υπερβολικές εκφράσεις λατρείας κι αφοσίωσης.
Ακούγεται μετά σαν ψεύτικο ή σύνηθες ή κάτι απλό.
Απλό, σύνηθες και ψεύτικο η αγάπη;
Η αγάπη;
Ο κόσμος όλος;
💙
Βράχια κυλάνε της πιο κόκκινης φωτιάς
να σβήνουνε στης θάλασσας το κύμα την οργή τους.
Η Παναγία του Καλού μηνάει στις άλλες Παναγιές
να ’ρθουν να δέσουνε τα χέρια όλες σφιχτά,
να κάμουν αλυσίδα, να μη γυρίσουνε τα βράχια στο νησί.
Έρχονται πρόθυμα, μα λείπουνε δυο τρεις .
Τις ψάχνει απεγνωσμένα . . .
Την αδερφή της τη μικρή τη βρίσκει σε μια Τρύπα
π’ άνοιξε με τα χέρια της και ξέμεινε εκεί.
Και τη μεγάλη, πιο μακριά, στις καλαμιές κρυμμένη,
στις πικραλίδες και στα χόρτα τα ξερά.
Τη Μεσανή την Παναγιά, ώρες πολλές χαμένη,
την είδε να προβάλλει αλαφιασμένη από μακριά,
με τη μαντίλα να της φεύγει απ’ τους ώμους.
Την πιο γλυκιά και ντροπαλή
στο πιο καρτερικό χωριό τη βλέπει να παραπατά
από το κόκκινο κρασί που ήπιε να ξεδιψάσει.
Οι στέρνες ήταν λιγοστές και σφαλιστές ή άδειες.
Κι ήπιε κρασί κι όχι νερό . . .
Πιο κόκκινη έγινε στο πρόσωπο
κι απ’ της φωτιάς τα βράχια!
Αχ, Παναγιά μου Επισκοπή του κόσμου,
κάλλος ουράνιον και τείχος απροσμάχητον,
των θλιβομένων η χαρά και η παραμυθία,
Κεχαριτωμένη και Γλυκογαλούσα, Μαρουλιανή κι Υπαπαντή,
Κατεφιανή, Λαγκαδιανή και Μαλτέζα μου,
Παντοχαρά, Παντάνασσα και Θεοσκέπαστη,
Τρανή, Κυρά του Καστελιού και Ύμνε μου Ακάθιστε,
πάντων προστάτις των καταφευγόντων εις Σε εν κινδύνοις,
Σοι προσπίπτομεν κράζοντες εκ βάθους καρδίας:
«Δέσποινα, βοήθησον ημίν,
σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα!
Πρόφτασον το κακόν και λύτρωσον την νήσον ταύτην,
ίνα μη αφανισθή από του ηφαιστείου την οργήν
και του σεισμού την φοβεράν την απειλήν!
Στερεωθήτω η γη ταις πρεσβείαις Σου!
Γενού Παναγία του Καλού εσύ μεσίτρια!»
* Γίνεται αναφορά σε εκκλησίες της Σαντορίνης: Παναγία του Καλού (Πορί), Παναγία Τρύπα ή Σέργαινα (Βόθωνας), Παναγία Μεσανή (Εμπορείο), Παναγία Καλαμιιώτισσα (Ακρωτήρι), Παναγία Κόκκινη (Καρτεράδος), Παναγία Επισκοπή (Μέσα Γωνιά), Παναγία Θεοσκέπαστη (Ημεροβίγλι), Παναγία Τρανή (Μεγαλοχώρι), Παναγία του Καστελιού (Πύργος), Παναγία Μαρουλιανή (Φοινικιά), Παναγία Κατεφιανή ή Κατευχιανή ( Περίσσα), Παναγία Λαγκαδιανή (Κοντοχώρι), Παναγία Μαλτέζα (Ημεροβίγλι), Παναγία Πλατσανή ή Ακάθιστος Ύμνος (Οία) και Μητρόπολη-Παναγία Υπαπαντή (Φηρά).
💙
Τ Ο Ψ Α Θ Ι Ν Ο Κ Α Π Ε Λ Ο
Κυνηγώντας το ψάθινο καπέλο μου στον Έξω Γιαλό
παίζω ολοφάνερα παιχνίδι με τον άνεμο.
Σαν προσπαθώ να το προλάβω, ο άνεμος με περιγελά.
Τρέχω πίσω του με τα σανδάλια μου στο χέρι
να το μαλώσω που με περιπαίζει σαν παιδί.
Αυτό μου κάνει κόλπα κι όλο ξεφεύγει την τελευταία στιγμή.
Φωνάζω στο καπέλο να σταθεί,
στον άνεμο να σταματήσει να φυσά.
Μα πώς μπορεί κανείς να σταματήσει το μελτέμι του Αυγούστου;
Μπορείς να σταματήσεις τη γη να γυρίζει
ή να επέμβεις στης φύσης τα καμώματα;
Ή πιάνεις το καπέλο ή σ’ το κλέβει ο άνεμος.
Ή το προλαβαίνεις, το φοράς και σώζεσαι απ’ τον ήλιο,
ή σ’ το παίρνει ως λάφυρο και το δωρίζει σ’ άλλη γειτονιά,
σ’ άλλου νησιού κεφάλι.
Τόσο απλά.
Ένα καπέλο άλλωστε είναι.
Κι ας πετά!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ευαγγελία Φύτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, με καταγωγή από την Σαντορίνη, ένα νησί με ιδιαίτερη ενεργειακή δύναμη που έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της γραφής της.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία της Αθήνας και της Εύβοιας επί σχεδόν 40 χρόνια και το 2022 συνταξιοδοτήθηκε. Από το 1990 υπηρέτησε στο Λύκειο Μεταμόρφωσης, το σχολείο που φοίτησε και ως μαθήτρια, με δύναμη την αγάπη της για τα παιδιά και την συναίσθηση του σημαντικού ρόλου του Δασκάλου στην αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας.
Έχει παρακολουθήσει αξιόλογα παιδαγωγικά κι επιμορφωτικά σεμινάρια κι έχει εκπονήσει πολλά πολιτιστικά προγράμματα και δράσεις, με αποκορύφωμα:
1. την δημιουργία του «Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου» που συμμετείχαν πολλοί μαθητές που ήθελαν να εκφραστούν μέσα από διάφορες μορφές της Τέχνης και μέσα από ένα ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία να επικοινωνήσουν τις δραστηριότητές τους.Πραγματοποιήθηκαν συναυλίες μαθητών,θεατρικά δρώμενα,έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής κι ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη για τα 100 χρόνια από την γέννησή του.
2. την «Περιήγηση στη Μεγάλη Ελλάδα» και την αδελφοποίηση του σχολείου της με το ελληνόφωνο Λύκειο «Ευκλείδης» της Καλαβρίας της Κάτω Ιταλίας στις 8 Μαρτίου 2013 , σε αγαστή συνεργασία με εξαιρετικούς συναδέλφους και
3.τα πολιτιστικά προγράμματα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα «Στο ίδιο έργο θεατές», για το έργο «Αλέξης Ζορμπάς» του Νίκου Καζαντζάκη, για τους Δελφούς, την μεσαιωνική Ρόδο και την σχέση πολιτισμού – τουρισμού και τέλος για τους ξενιτεμένους Έλληνες της ομογένειας και τους δεσμούς με την μητέρα Ελλάδα με επίσκεψη στο Λύκειο και στον πολιτιστικό σύλλογο Στουτγάρδης Γερμανίας,που όμως αναβλήθηκε λόγω κορονοιού.
Με την ποίηση ασχολείται από μικρή ηλικία,χαρίζοντας τα πρωτόλεια ποιήματά της σε φίλους και συμμαθητές της. Η ενασχόλησή της με τις ανθρωπιστικές σπουδές κι η γνωριμία της με μεγάλες μορφές της ελληνικής ποίησης και πεζογραφίας μέσα από το Νεοελληνικό Εργαστήρι της Σχολής της την βοήθησαν ουσιαστικά στην πορεία της ως ανθρώπου κι ως δημιουργού, με σαφείς επιρροές από τους μεγάλους τεχνίτες του λόγου και του πολιτισμού.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση. Έχει πάρει τιμητική διάκριση για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό διηγήματος του Ιστορικού Μουσείου για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Έχει πλούσιο ανέκδοτο έργο που επεξεργάζεται προσεκτικά κι ελπίζει κάποια στιγμή να πάρει τον δρόμο της έκδοσης στο μέλλον .
Η ποιητική της συλλογή «ΤΑ ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΑ»(2023) είναι η πρώτη της επίσημη έκθεση .στο κοινό, αυτή που επέλεξε η ίδια για να μας συστηθεί ως ποιήτρια κι ο τίτλος εναρμονίζεται με την πολυδιάστατη προσωπικότητά της.
Η «ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΝΗΣΟΣ»(2025)είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.Υμνεί με την πένα της την πατρογονική γη κι αναζητά την ταυτότητά της μέσα από βιωματικές εμπειρίες και συναισθήματα που της γεννά ένας τόσο μαγικός τόπος σαν το νησί της Σαντορίνης.
«Το πιο Φωτεινό Ρήμα»(2025)είναι η τρίτη της ποιητική συλλογή,γραμμένη με μεγάλη τρυφερότητα κι αγάπη για την εγγονή της,που ήρθε στον κόσμο κι έγινε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.
Ζει μόνιμα στη Μεταμόρφωση Αττικής. Είναι παντρεμένη με τον εκπαιδευτικό Θανάση Παππά κι έχει δύο παιδιά, τον Αχιλλέα και την Ζωή, θερμούς υποστηρικτές και συνοδοιπόρους της ζωής και του έργου της.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Γιούλη Χρονοπούλου: Ευαγγελία Φύτρου: Καλλίστη νήσος, εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, 2025, σ. 104
Η προηγούμενη και πρώτη συλλογή της Ευαγγελίας Φύτρου, Τα ετερόκλητα (2023) χαρακτηριζόταν από ευαισθησία και λεπτή συγκίνηση, συγκροτούσε μια εξομολογητική, υπαρξιακή ποίηση, όπου τα συναισθήματα, η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος, η ελπίδα, το βάρος της απουσίας, η ανάγκη της φυγής είχαν κυρίαρχη θέση, όπως και οι αντιθέσεις σιωπή – λόγος, αλήθεια -ψέμα, ζωή – θάνατος, αλλά και η ίδια η ποίηση, η αγάπη για τη φύση, για το απλό, για το καλό, η καταβύθιση στον κόσμο, η αναζήτηση της αλήθειας, μα και η διδαχή της αφύπνισης, μια θέση κατ’ ουσίαν πολιτική.
Η νέα της συλλογή Καλλίστη νήσος επαναφέρει τα κυριότερα χαρακτηριστικά της, αυτή τη φορά ωστόσο πιο εστιασμένα, αφού το βιβλίο έχει θεματική όσο και υφολογική ενότητα και αποτελεί έναν φόρο τιμής στον τόπο καταγωγής της, τη Σαντορίνη (Καλλίστη είναι ένα από τα πολλά της ονόματα). Ένα βιβλίο ώριμο όσο και αθώο, αφιερωμένο στην πατρίδα της ποιήτριας, αλλά και στους γονείς, τους προγόνους, τους απογόνους, την ίδια της την ταυτότητα. Η υπέρμετρη αγάπη για τον αναμφισβήτητα πανέμορφο και μοναδικής σύστασης τόπο, ξεδιπλώνεται σε εξήντα πέντε ποιήματα και σε δύο ενότητες, «Ο τόπος μου» και «Η ταυτότητά μου», ενώ τρία από αυτά είναι εισαγωγικά, αφιερωμένα στους γονείς, τον πατέρα με το αγιασμένο χέρι που ο χαμός του νέκρωσε τα άνθη, τη μάνα με το προστατευτικό άγγιγμα που η απουσία της τρυπά σαν βελόνια, και την ευχή τους για καλοτάξιδη πλεύση στη ζωή.
Στο πρώτο μέρος, «Ο τόπος μου», η ποιήτρια με αισθαντικό λυρισμό, τελεί ένα προσκύνημα ευλαβικό και μια σπονδή στο νησί, στην ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του, διατρέχει τον χρόνο, από την αρχαιότητα στις μέρες μας, από τα αρχαία αγάλματα στις Παναγιές, συλλέγει με προσοχή στιγμές από τα παιδικά χρόνια με τα γρατζουνισμένα γόνατα και το αλάτι στις πληγές, επισκέπτεται τις ασβεστωμένες αυλές και τα ξωκκλήσια του, τις ακρογιαλιές και τους αμπελώνες του, βουτά τα πόδια στη θάλασσα, ανακατεύει τα χρώματά του, το μαύρο και το κόκκινο, το θαλασσί του πελάγου και το πράσινο των αμπελιών, γεύεται το κρασί του, ακινητεί από σεβασμό μπροστά στη δύναμη των σπλάχνων του, που όμως ο λόγος των ανθρώπων «δεν κατέγραψε ούτε τις οιμωγές τους / ούτε τα τελευταία κρωξίματα των πουλιών / ή, έστω, τις κινήσεις που πρόλαβαν να κάνουν τα σαμιαμίδια, / πριν βαλσαμώσουνε πάνω στα βράχια που ξεπέταξε η λάβα».
Το νησί γίνεται γυναίκα όμορφη, «τα χέρια της αγκαλιάζουν με χάρη τ’ Ακρωτήρι και την Οία / τα πόδια της δροσίζονται στο Καμάρι και την Περίσσα», γίνεται «δώρο ερωτικό, ριγμένο στο πέλαγος», παίρνει ονόματα πολλά και πρόσωπα χιλιάδες, προσελκύει λαούς και βασιλιάδες, Φοίνικες και Μινωίτες, Πτολεμαίους και Φράγκους, γίνεται «πούδρα των ιωδών ονείρων κι ερώτων μας», γίνεται Μούσα για την ποιήτρια που νιώθει να της χρωστά: «έλα κι οδήγησε το χέρι μου εσύ, / να ιστορήσω της καρδιάς μου τη λάβα, / που σαν ηφαίστειο ενεργό παλεύει να δαμάσει το θηρίο μέσα μου». Το όνομα «Καλλίστη» επιλέγει, που σε ακρωνύμιο το μεταμορφώνει, πολλαπλασιάζοντας τη δύναμή του: «Κυκλάδων / Αλαφρόπετρα και / Λάβα, / Λευκός ο / Ίμερος των θολωτών σπιτιών σου, / Σαντορίνη των αιώνων, / Του / Ήλιου κόρη!» Στους στίχους της σεργιανούν κροκοσυλλέκτριες, αρχαίες Κόρες και Κούροι, οι ψαράδες που «γύριζαν μ’ αρμαθιές τα ψάρια τους στον ώμο, / προτού γλιστρήσουν και μπουν στις τοιχογραφίες» και η στρογγυλή φεγγαρόπετρα «σαν έν’ αποτύπωμα τ’ ουρανού».
Η Ευαγγελία Φύτρου μεταδίδει την αθωότητα, τη γνησιότητα, την αυθεντική ματιά. Παρασύρει τον αναγνώστη σ’ ένα λικνιστικό θαλασσινό ταξίδι γεμάτο ιστορία και αγώνα, γεμάτο αρχέγονη ζωή, με θησαυρισμένη λαϊκή σοφία. Η μνήμη και η νοσταλγία, η παντοτινή καταγραφή στιγμών και εμπειριών, το ανεξίτηλο στίγμα, η αφοσίωση στον τόπο, η αγνή αγάπη.
Στο δεύτερο μέρος, «Η ταυτότητά μου», η ποιήτρια γίνεται ακόμα πιο εξομολογητική, πιο προσωπική, πιο αποκαλυπτική των μύχιων αισθημάτων και πόθων. Το νησί την διαπερνά πάντα, την καθορίζει, την καθοδηγεί. Οι μνήμες, οι επιθυμίες, οι εμπειρίες, οι ιστορίες την κατακτούν, την κατοικούν. Ο λόγος της γίνεται πιο προσωπικός, απευθύνεται συχνά σε δικά της πρόσωπα, στα παιδιά, στον αγαπημένο, βιώνει τα πάθη της αγάπης, τα βάσανα της σιωπής, παραδίδεται στην ανεμελιά του τοπίου, κυνηγά το ψάθινο καπέλο της, γίνεται «η υγρή νοτιά του μούστου».
Είναι όλα αυτά η ταυτότητά της, όσα την έπλασαν και τη σμίλεψαν, είναι ο ήλιος κι ο άνεμος, η θάλασσα και τα κοχύλια, είναι η μυστική πνοή του τόπου, οι μυρωδιές και η πετσέτα με το ζυμωτό ψωμί, το φεγγάρι και η σκληρή γη, είναι ο «βραδινός απολογισμός των αμπελιών» και η υπομονή η κλεμμένη «απ’ τη σοφία της καθεμιάς ρώγας». Είναι ακόμα: «Μυρωδιά από δαφνόφυλλα / χωμένα στα πανέρια με τα βότανα και τα σύκα. / Αρώματα της αφράτης σαντορινιάς γης. / Φύλλα που στροβιλίζονται στο φύσημα τ’ ανέμου / και παιδικά παιχνίδια με της στέρνας τα νερά».
Η ποιήτρια παραδίνεται στην αγάπη, που πλημμυρίζει τους στίχους της, κι ο λόγος της γίνεται υγρός: «Υγρή, υπόσκαφή μου αγάπη, / υφάλμυρος ο λόγος σου. / Με πίνεις , δεν σε πίνω. / Σκουπίζω με φύκια τα λυτά σου μαλλιά / και σταματώ το μέτρο στην αγάπη. / Κουρσεμένο κάστρο γίνεται η σκέψη σου / κι εγώ ένας ουρανός στο χρώμα του κρασιού …» Κι είναι εδώ που κάποια ποιήματα, από τα πιο όμορφα, τα γράφει με μέτρο και ομοιοκαταληξία, δίκαια και μοιραία παραδομένη στην παράδοση.
Η συλλογή της Ευαγγελίας Φύτρου υποκλίνεται στο απλό, το αληθινό, στις ανάγκες της καρδιάς, στα προαιώνια λόγια που χάνονται «στην κρυψώνα του χρόνου». Είναι η Σαντορίνη της, η Καλλίστη νήσος, που την προστατεύει αέναα, καθώς της διαμορφώνει τις σταθερές της ζωής της και μεταδίδει και σε μας αυτό το καίριο μάθημα της ένωσης με τις ρίζες την ώρα που απαλά χαϊδεύει τα αυτιά και την καρδιά μας με τους τρυφερούς στίχους της.
Γιούλη Χρονοπούλου, Δρ. φιλολογίας
Πρώτη δημοσίευση https://www.periou.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου