Photo: Maria Kant “Σταυρωτό αγκαζέ” Michael Landy, Διπλάρειος 2017.
Η σιωπή είναι πολλά πράγματα, είπε.
Κυρίως είναι ένα πράγμα-χαμαιλέων.
*
Μείναμε να κοιταζόμαστε ψιχαλιστά. Το ίδιο και η σιωπή μας. Ένας ψηλός νοσοκόμος με λευκή μπλούζα και κουπί ήρθε και της άλλαξε το στρώμα. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια σιωπή που ήταν χρυσή και φύλαγε τα έρμα, είπε. Όχι πολύ αργότερα, έγινε μωβ. Φήμες λένε ότι την έδειραν μέχρι θανάτου. Φήμες.
Το άλλο πρωί, πάντως,
οι άνθρωποι σηκώθηκαν και κίνησαν να σιωπήσουν, όπως ακριβώς τους ειπώθηκε. Χωρίς θυμό, χωρίς θρήνο, χωρίς ούτε ένα τόσο δα λοξυγγάκι. Στον δρόμο είδαν ξερές ακαθαρσίες σκυλιών και μικρών παιδιών. Τι κυκλικός ιστορισμός, αναφώνησαν, πριν εντελώς σιωπήσουν. Ήταν η στιγμή που ο ψηλός νοσοκόμος με τη λευκή μπλούζα και το κουπί από έλατο (προχωρούσε ανάμεσά τους) ξερόβηξε. Οι άνθρωποι πιάστηκαν σταυρωτό αγκαζέ και τον κοίταξαν. Μπιπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου