Ανέμελοι και διψασμένοι για νέκταρ
τρέχαμε ξυπόλητοι στα λιβάδια της Άνοιξης.
Βούιζαν τ' αυτιά μας
από το γέλιο του ήλιου
καθώς πλέκαμε στεφάνια
με τα χρώματα του ορίζοντα.
Φιλούσαμε τις πεταλούδες
κι εκείνες μας χάριζαν τα φτερά τους.
Κυνηγούσαμε
τις μυρωδιές των λουλουδιών
με την απόχη μας
σαν να μην υπήρχε το αύριο.
Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα
αποκαμωμένοι ξαπλώναμε στο χορτάρι
και πετροβολούσαμε τα σύννεφα.
Παίρναμε τα πινέλα μας
και ζωγραφίζαμε μικρούς ήλιους
να ξεγελάσουμε το φεγγάρι.
Η μαγεία περίσσευε
τις στιγμές εκείνες...
Ήταν τότε που μου χάριζες
ένα κατακόκκινο άνθος.
Ποτέ δεν σε ρώτησα το όνομα του
μα πάντα ήξερα πως το λένε:
Ψυχούλα του Μάη!
Τσαμάκη Βασιλική
Αφιερωμένο στη *ΛΑΜΨΗ* το κορίτσι του Μάη
Η εικόνα είναι από το pixabay.com
Πολυ ομορφα δοσμενο ωραια εικονα απο την αρχη ως το τελος
ΑπάντησηΔιαγραφή