ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ "ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΥΑΛΙΝΟΣ"

Λευκό το στήθος της θάλασσας
Κάπου βαθιά ασπρίζει
Ο καθρέφτης των νερών
Κι η θερμή λιακάδα τρέχει
Σχηματίζοντας αόρατους σταυρούς
Στη ραχοκοκκαλιά μου

Μα μολυβένια ακόμα τα ίχνη της αγωνίας στα μάτια μου
Δε γαληνεύω

Το δεξί χέρι ψαχουλεύει την τσέπη μου
Ψηλαφίζει ένα γυάλινο βώλο
Που κλείνει μέσα του όλη
τη θάλασσα

Κοντά μου τη φέρνω
Κάθε φορά που θέλω να’ μαι κοντά της μα δε μπορώ

Περιεργάζομαι και συγκρίνω
Τα πλατύφυλλα άνθη του αφρού της
Τον οξειδωμένο χρυσό
της άμμου
Τη στρογγυλή μαγεία των φυσαλίδων της

Με την ηδύτητα των παιδικών μας χρόνων
Να αιωρείται μέσα τους αλώβητη
Αφήνω το γυάλινο θησαυρό μου χάμω απαλά
Ν’ αστράφτει
Να χαμογελά χρώματα

Η διάθεσή μου αλλάζει στην υπενθύμιση του εφήμερου
''Άδραξε τη μέρα'' η προτροπή

Η αγάπη για ζωή συνεπαίρνει την ψυχή μου
Ένα σύννεφο μου γνέφει ευτυχία
Χαμογελώ κι εγώ
--------------------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
(Από την ανέκδοτη συλλογή "Σπουδή στην εικόνα" 2014-2019)

Η φωτογραφία είναι από το  https://gr.pinterest.com/