Ο Δυτικός άνεμος ματώνει
ν’ αναχαιτίσει την ξαστεριά.
Αφήνουμε τη φωτιά να τρώει
τα σωθικά της.
Ένα ποτάμι από αίμα χαράζει
το δρόμο μας.
Σ’ αυτό το δρόμο γίνονται
Οι εναλλαγές και οι μετουσιώσεις.
Το φεγγάρι θλίβεται,
Τα στάχυα γέρνουν πριν μεστώσουν.
Τα όρνια πανηγυρίζουν…
Δεν κλείνω τα μάτια στη φρίκη.
Προχωρώ. Προχωρώ.
Η καρδιά μου φυλακίζει
την ευαισθησία της.
Γ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου