ΡΟΥΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Τίποτα δεν είναι καινούργιο…
Σύννεφο κι εγώ
κουβαλάω βροχή κι ομίχλη.
Τόσα χρόνια χωρίς γη.
Δεν γνωρίζω από πού ήρθα.

Πουλί ταξιδεύω χρόνια
χωρίς στεριά.
Ο άνεμος μου δίνει σχήμα και ζωή
λες κι είμαι δέντρο,
με τόσες υποταγές
κι άλλες τόσες εξεγέρσεις.

Ακολουθούσα το δρόμο του ήλιου,
το άγνωστο,
προσδοκώντας έναν θεό.

Τίποτα δεν είναι καινούργιο…
Εξακολουθώ να είμαι χώμα και νερό.
Άχρηστα τα φτερά σε ουρανό μικρό.

Την εποχή της βροχής,
-όταν παντρεύονται
ουρανός και γη-
η θλίψη του ταξιδιού με πλημμυρίζει.

Δεν με αποδέχτηκα ποτέ με τις τόσες υποταγές.
Ορθάνοικτη φυλακή η ζωή μου.

Αχ! και να ’μουν ένα τόσο δα κυματάκι
να κοπάσει μέσα μου η θάλασσα…
Ρούλα Τριανταφύλλου

Φωτογραφία : Ρούλα Τριανταφύλλου " Εν πλω προς Πειραιά"