ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΑΝΟΣ "ΔΙΑΔΡΟΜΗ"

Ακολουθώ τον ήλιο , κι είναι σαν να θέλω να καίγομαι από μια δροσιά δειλινή. Ακολουθεί το αυτοκίνητο τις στροφές και τρέχει στις ευθείες κι ο ήλιος αλλάζει θέσεις λες κι εκείνος κυνηγά τ’ απόβραδο, επαίτης. Βλέπω που ανάβουν ένα-ένα τα φώτα στα τζαμόφυλλα του λόφου που έπαιξα μικρός, στο υψηλότερο όρος της παιδικής μου ηλικίας, στον προφήτη Ηλία. Τα παράθυρα, κερκόπορτες αμέτρητων προδοτών της νιότης. Αυτήν πια που ούτε θυμάμαι. Ο ήλιος ακολουθεί το αυτοκίνητο και τρέχει ανάμεσα στα παλιά φουγάρα,στα ψηλά κτίσματα, στα πελώρια εργοστάσια. Η θάλασσα, η μαύρη θάλασσα ούτε σαν υποψία. Πώς να ξεπλύνεις μ’ αυτή ,που την καταπίνουν πυρκαγιές ωκεανών, την ψυχή σου. Ο ήλιος , κόκκινη ασπίδα του Λεωνίδα, χάθηκε στα φουγάρα του Ρετσίνα .Πάλι αύριο ,πάλι αύριο με τον θάνατο αγκαζέ και την ζωή να προπορεύεται ως κρεολή γυναίκα ποθητή ,θα πάω ξανά στον Άλιμο να δω την θάλασσα, τις ομπρέλες τα πουλιά σαν ανεμοδείκτες να στέκονται ακίνητα στις οροφές τους και την θάλασσα που πρωτοαγάπησα από τα πρώτα βήματα μου, τότε που η μάνα ζούσε και ο πατέρας ζούσε και τόσοι άλλοι. Τότε ή λίγο μετά από τότε, το δειλινό έκοβε στα τέσσερα την καρδιά .Ως άρτος στις εκκλησίες ,στις μεγάλες γιορτές ,στις μεγάλες ώρες ,στα βαριά λόγια

Αχ, νάσπερνα έναν μονάχα σπόρο σταχυού στις λεωφόρους ,να ξεφυτρώσουν παράξενοι, κίτρινοι θολοί καρποί. Έχω καιρό να πάω στα μνήματα και να ξεπετάξω αετό και με τον ήλιο στο κροτάφι του να κατεβάσω μια γλυκόπικρη γουλιά από ώριμο πορτοκάλι. Τα χρώματα ,τα χρώματα που βάφουν την αλήθεια σε φαντασία και το ανάποδο.

Ο Ντάρκο, ο σκύλος μου, ησυχάζει την ώρα που γράφω την χαμένη ώρα, ημέρα που σύρθηκε κι έκοψε την πλάτη μου στα δυο. Το γρηγοριανό μέλος κι οι χορωδίες της ανατολής με την τρανή φωνή του Μουεζίνη με κάνουν να ελπίζω ότι κάποτε η θάλασσα θα μου δείξει πόσο μακριά πάει, πέρα από την ίσαλο γραμμή των οριζόντων. Τη γυναίκα, λάθος, πολύ αγάπησα, τις γυναίκες, όχι λάθος, λάτρεψα .Και τώρα με τα χέρια στις τσέπες από παγκάκι σε παγκάκι φτάνω κάποτε στην σκισμένη καρέκλα ,στη σχισμή από την θλίψη μου.

Σταύρος Λαγκαδιανός 2012