ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία : Gioula Psimouli

i.Τρίτωνας...

Αυτός ο ήχος χανόταν μέσα από τα κύματα.
Χάιδευε τις αμμουδιές,
τα κατάρτια, τα φουγάρα
και τις γήινες τις ρεματιές.

Έγλυφε τα παράλια
και χτύπαγε τα βουνά,
έφτανε μέχρι της θάλασσας τα κοχύλια
και τους ψιθύριζε γλυκόλογα και μυστικά.

Και ένας Τρίτωνας βούιζε στα αυτιά.
Έλεγε για τον θάνατο, τη ζωή,
για τον πόνο, τη χαρά
και ότι άλλο στο ταξίδι του είχε δει.

Το δάκρυ πολύ πολύτιμο και αλμυρό,
να σαν αυτό εδώ το θαλασσινό νερό,
εκεί που έβαζε το όστρακό του βαθιά,
να κρυφτεί,
να μην ακούει για πολέμους και όλα αυτά του πόνου τα σαθρά.
Να χαθεί.

Του άρεσε να ακούει γέλια παιδικά,
να αισθάνεται την καρδούλα τους να χτυπάει από χαρά.
Τις φωνούλες τους όπως τον άγγιζαν σαν θησαυρό,
μέσα στην απλότητα τους ήταν όλο το μυστικό.

Και ο ήχος πλανιόταν μια από εκεί και μια από εδώ.
Πέρναγαν αεροπλάνα που έσπερναν τον χαμό.
Και ήχοι από αυτοκινητοπομπές,
όπλα και αίμα,
ο αδερφός να σκοτώνει τον αδερφό.

Και μετά έλεγαν για θρησκεία,
για Θεό,
οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ σίγουρο εάν έχουν πραγματικά μυαλό.
Έχουν κάτι το αυτοκαταστροφικό.

Να γυρίζουν μια εδώ και μια εκεί.
Να δημιουργούν πράγματα και να μπαίνουν σε αόρατη φυλακή.
Να μην βλέπουν τα κοινά
αλλά να μιλάνε για διαφορετική οπτική με λόγια κορακίστικα και συμφεροντολογικά.

Και ο Θεός??!!
Να χρησιμοποιείται το όνομά του κατά το δοκούν,
μόνο για τις ορέξεις τους και για να έχουν κάτι για να πουν.

Μετά τον ξεχνάνε πραγματικά,
κάνουν πύργους της Βαβέλ,
όχι για να τον φτάσουν
αλλά για να τον περάσουν εγωιστικά.

Αχ αυτός ο εγωισμός...
Σαράκι που τρώει το ξύλο,
της θάλασσας το πλαστικό...
Βουουου....

Έπαιξε με τα φτερά των πουλιών...
Κρύφτηκε στις σπηλιές,
τράνταξε τις μπουγάδες των κοριτσιών.
Από εδώ γέλιο και χαρά,
από εκεί πόνος, σκοτωμοί, πνιγμοί, ατσάλια και εχθρικά βουητά.

Μια τρίχα απόσταση και όλα γίνονται κοντινά...
Βουουου....
Φωνάζει η μπουρού...
Γέλιο και ελπίδα,
χαρά ενός παιδιού.

16-10-2019

Stamatina Vathi

Photo : John Sapnas

ii.Οι φεγγαροαχτίδες έπλεκαν την λίμνη...

Οι φεγγαροαχτίδες έπλεκαν την λίμνη,
την έκαναν ασημένιο στο νερό στολίδι.
Άκουγες το θρόισμα του ανέμου,
χέρια ζευγάρια να χαϊδεύουν.
Φύλλα καρδιές να χτυπούν και να αντιπαλεύουν.

Οι πυγολαμπίδες όλο χαρά γεμάτες,
από τον αγέρα νύμφες αληθινές, φευγάτες,
έραναν τον ουρανό με μικρά πετράδια,
όπως ακουγόταν το χουχούτισμα από μια σοφή κουκουβάγια.

Δυο μάτια μαύρα, σάρκα από πόθο καυτή ,
χείλη φιλήδονα, μισάνοιχτα, ερωτικά, φωτιά υπόκωφη αληθινή
και ο χτύπος από την καρδιά να ανταρτεύει όλο και πιο πολύ.
Η Αφροδίτη είχε αρχίσει να υφαίνει της καρδιάς φτερά και λάβα εκρηκτική.

Έλα γλυκό μου της αγάπης πουλί,
έλα, έλα, σε περιμένω μέχρι του ουρανού την τελευταία αναλαμπή.
Όπως το φεγγάρι χορεύει πάνω στο γυμνό μου κορμί,
σταγόνες, στάλες από πυγολαμπίδες της έξαψης η ανυπόμονη ανταμοιβή.

Τα φύλλα από τον αγέρα είχαν κρυφτεί.
Τα κλαδιά γυμνά σαν χέρια,
εξερευνούσαν κάθε εκατοστό,
κάθε χτύπο, κάθε σκοπό...
Χτύπαγε, χτύπαγε δυνατά η καρδιά,
Κύκνος, θεός, ένα βλέμμα, μια ματιά.

Και οι ψυχές σπινθιροβολούσαν.
Οι κόρες των ματιών διαμάντια κένταγαν,
όπως γλυκομουρμούριζαν και μέχρι το φεγγάρι αντηχούσαν.
Αυτό είχε μείνει άφωνο να κοιτά
και με τις αχτίδες του άπληστα να φωτίζει τα γυμνά κορμιά.

Άκουγες, άκουγες από μακριά την Αφροδίτη να κρυφογελά,
γάργαρο νερό με του έρωτα το βέλος την σάρκα να διαπερνά.
Και οι αχτίδες έπλεκαν, έπλεκαν όλο και πιο πολύ,
έφταναν μέχρι το βυθό,
γέλιο γάργαρο, ανάσα και ψυχή.

10-10-2018
Stamatina Vathi

Φωτογραφία : Makis Bitos

iii. Θυμάσαι??

Μέσα στα ζεστά χρώματα της γης του φθινοπώρου,
στους ήχους, στις μυρωδιές, στις όλο σημασία ζεστές ματιές, εκεί σε είδα.

Θυμάσαι??!!!
Τα μαλλιά χρύσιζαν από τις αχτίδες του βοριά και τα φύλλα θρόιζαν, έλεγαν ερωτόλογα και μυστικά....
Θυμάσαι???

3-10-2018
Stamatina Vathi

Φωτογραφία : Dimitris Milonas

iv.Τι και εάν...

Τι και εάν ο αγέρας κάνει ρυτίδες στην καρδιά????
Τι και εάν ο χειμώνας δίνει διδάγματα πολλά???
Τι και εάν την άνοιξη γελάει η ψυχή,
εαν το καλοκαίρι φεύγει ο νους σε ταξίδια με ανοιχτό πανί?!!...
Τι??Τι??
Ο χρόνος είναι άπιαστο πουλί, ατίθασο, νερό, σύννεφο, βροχή.
Είναι και λιακάδα και καταιγίδα και νεροποντή.
Σταφύλι ώριμο, να γίνει τρύγος, κρασί στο ποτήρι να το πιεις.
Είναι γλυκιά η ζωή...
Στάλα, στάλα...
Ψυχή, ψυχή....

3-10-2018

Stamatina Vathi

Φωτογραφία: Stuart Sanderson

 v.Βράχια με κορυφές αιχμηρές...

Βράχια με κορυφές αιχμηρές σαν προσευχές,
να ζητούν να γίνουν ένα με τον Θεό,
σύννεφα να μην τους αφήνουν,
να γίνονται εμπόδια σε όλο αυτό το μυστηριακό σκηνικό.

Κάτω σαν αίμα και χώμα από πολλές θυσίες,
ικέτες και αμαρτωλοί σε χαμένες πορείες.
Δρόμοι του πουθενά, ιστορίες του όχι,
όλα σε χρώματα σκοτεινά αλλά με πείσμα στου κόσμου την κόγχη.

Μια βροντή με δύναμη να ακούγεται, να χτυπά.
Να απομακρύνει όλα της πλάσης τα ζωντανά.
Είναι η ώρα των ξωτικών και των πληγωμένων καρδιών.
Είναι το αίμα που έχει χυθεί,
που έχει χτυπηθεί από των βουνών την κορυφή.

Αίμα από προδοσία,
του έρωτα η συναισθηματική πλεονεξία.
Όταν το ένα γίνεται δύο και αφήνει μια πίκρα στης γεύσης το αρχείο.
Όταν οι μνήμες σε ρίχνουν στο χώμα, ενώ σαν ένας είχες τον ουρανό στα χέρια σου, έναν ήλιο στο στέμμα σου.

Ένας βιγλάτορας μοναχικός.
Με τα σύννεφα και την αστραπή στην καρδιά και στο κορμί.
Κάθεσαι μόνος στην κορυφή.
Ένας ικέτης μιας πονεμένης ψυχής.
Περιμένεις την βροχή να κάνει λάσπη,
να δροσίσει τα βουνά, να τα λάμψει.

Να βγει ο ήλιος, να γίνει πηλός.
Να εμφυσήσει ψυχή ο υπεράνω Θεός.
Να πλυθούν οι πληγές οι αληθινές και οι νοητές.
Να πετάξει ο αετός, από άκρη σε άκρη,
να κραυγάσει, να γίνει θεατός.
Να δώσει δύναμη, να αντιδράσει, να ξυπνήσει όλα τα πλάσματα στην πλάση.

Οι καρδιές να ξαναγαπήσουν.
Τραγούδια αγάπης να σιγομουρμουρίσουν.
Να φανούν ηλιαχτίδες να χορέψουν.
Φεγγάρια και αστέρια να σιγοτραγουδήσουν.
Είναι οι ώρες του ονείρου φτιαγμένες από της αλήθειας του απείρου.

2-9-2016

Stamatina Vathi