Eugenio Recuenco art
ό,τι βλέπεις και φαντάζει, θέλεις,για το έτοιμο όνειρο τρέχεις.
«Πόσο κάνει; Τα λεφτά, ίσως, έχεις»,
η ευτυχία χαιρετίσματα σου στέλνει.
Πόσο αγάπησες τούτη τη φυλακή,
που σου υπόσχεται, πως είναι χρυσή.
Της μιας στιγμής όνειρα, δίχως σκοπό,
κάτοχος τους να φανείς, ο αυτοσκοπός.
Ότι είσαι, η ταμπέλα που έχεις,
και ένας άγγελος με απορία στέκει
που έγινε μια φαντασμαγορία,
τα ιδανικά κι οι αξίες για φωτογραφία.
Τα όνειρα έχουνε σκορπίσει
μεσίστια η σημαία κυματίζει
στους ανέμους θέλει να μιλήσει
η αδιαφορία πως την έχει ξεφτίσει.
Η ώρα περνάει, ο χρόνος κυλάει,
η ζωή σε κοιτάζει σα να σου μιλάει,
πως την άφησες και την ξέχασες
τον παράδεισο πως τον έχασες.
Η λεωφόρος, ο αδιέξοδο δρόμος,
οι μεγάλες ιδέες σε μικρό στενάκι,
πώς άρα να βρεθούνε στο σκοτάδι,
αφού η πυξίδα σου ,όλοι οι άλλοι.
Μόνη συντροφιά μα κι εφιάλτης
της απαστράπτουσας διαφήμισης
το χρυσό όνειρο μην χάσεις
και αν τελικά το συναντήσεις,
μάταιο το βρεις ,δάκρυα χύσεις,
είναι μαρτύριο ίδιο δηλητήριο,
η σκέψη ,πως, πια θα ναι αργά
πάλι από την αρχή να ξεκινήσεις…
Μιχάλης Γεωργούλης
Μ.Γ. …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου