ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας : Ελενα Κοκαράκη

 Τα μπαλόνια της ζωής.

Πάντα φοβόμουν να ανοίξω αυτό το συρτάρι.
Νόμιζα ότι η μνήμη μακριά το είχε πάρει.
Χαμένο κλειδί μέσα στην λήθη,
ξεχασμένο εκεί να θυμίζει κάτι από παλιό παραμύθι.

Περνούσαν ένα ένα τα χρόνια.
Άμμος που τρέχει γρήγορα στης κλεψύδρας το μικρό το στόμα.
Και αυτό το γλυκόπικρο της ζωής προσευχητάρι,
κόμπος κόμπος και μια ευχή στης ψυχής μαργαριτάρι.

Κάθε γουλιά και μια ιστορία,
τόμοι μεγάλοι της κάθε εποχής τα μακροσκελή βιβλία,
δάκρυα,
χαρές,
συγκινήσεις μεγάλες και μικρές στης ζωής τα θρανία.

Το έσυρα αυτό το συρτάρι,
μια μέρα φθινοπωρινή όταν η νοσταλγία είχε βγει στο μυαλό μου σεργιάνι
και τότε ωωωω τι μεγάλο θαύμα,
πολύχρωμα μπαλόνια να ξεπετάγονται σε όλο το χρωματικό φάσμα.

Άραγε πως χώραγαν όλα αυτά εκεί πέρα?!
Βρυχόντουσαν να βγουν στον αγέρα,
να πετάξουν μια μέρα.
Μπαλόνια φτερά μέσα στην δίνη,
μνήμες και λόγια να φέρουν γλυκιά στην καρδιά την γαλήνη.

Να γίνουν ένα με το γαλάζιο του ουρανού,
νιφάδες της άφεσης,
επίγευση του είναι σου,
πουλιά ελεύθερα,
υπόσχεση του Θεού.

23-9-2019

Πίνακας : Αντώνης Αλεβιζόπουλος

 Ο χορός του φεγγαριού.

Στάλες χρυσές από φεγγαροαχτίδες,
γλυκοστόλιστες κόρες της Σελήνης,
νύμφες της νύχτας, θεραπαινίδες,
παλιρροϊκά καλέσματα της γαλήνης.

Απόκοσμες και ειδυλλιακές,
αβυσσαλέες και αισθαντικές.

Χέρια φτερά σαν πουλιά,
έτοιμα να πετάξουν στον ουρανό ψηλά.

Άφατες από μυστήριο και σαγηνευτικές,
λυσσαλέες και ονειρικές.

Μεταξένιες χορδές μέσα στης νυχτιάς τον ρυθμό,
κύκνοι με ανοιχτά φτερά σε λατρευτικό οργασμό.

Φάσεις και φιγούρες παιανικές,
ενστικτώδεις κινήσεις,
ήχοι και μελωδίες ρυθμικές.

Νερό, νερό που πάλλεται λικνιστικά,
να ταλαντώνεται μέχρι την άβυσσο
και να εκτινάσσεται στα άστρα ψηλά.
Άσβεστη λυχνία να καίει δυνατά.

Ελαφροπερπάτητος κυματισμός,
τρίαινα που βυθίζεται στα μαλλιά της στολισμός.

Λήκυθος από αστερολούλουδο και λεβάντα,
ολόχρυσο σίλυβο,
νυχτολούλουδο και γαλάζια γαλαξιακή γιρλάντα.

Υδάτινα συναισθήματα, ένστικτα κρυφά,
αόρατοι κόσμοι, μαγνητική ματιά.
Ροή, νους και ψυχή,
ενστικτώδης και μητρική,
η ισχυρή μάγισσα,
ο ήχος της ζωής.

Παραλήρημα, μυσταγωγία,
σταγόνες του απείρου
και σιωπηλή οχλαγωγία.
Σσσσσ.... Το φεγγάρι χορεύει,
μια σβήνει, μια θεριεύει,
φλόγα κρυφή του Γαλαξία.

Ψίθυροι κάτω από την επιφάνεια,
λάβα και χρυσός,
ασήμι να κυλάει στις φλέβες,
μέσα στο σκοτάδι οδηγός.

Όπως κουνιούνται τα φτερά της φλαμουριάς,
ξόρκια ολόγλυκα της αγάπης,
έρωτας ολάνθιστος και αντάρτης
στην δική της αγκαλιά.

Και ένα γλυκό Αγέρι της τάραξε τα μαλλιά,
τα φύλλα της σιωπής της είπαν τραγούδια της αγάπης αληθινά,
της έδωσε μυστικό φιλί,
μια αγκαλιά από την Δύση και την Ανατολή.

Και η φεγγαρένια κόρη άπλωσε τα χέρια της σαν φτερά,
πουλί της νύχτας
και της ημέρας μια νεράιδα από τα παλιά...
Το φεγγάρι χορεύει,
προλέγει και προβλέπει.

Γλυκό μου και χρυσοφτέρουγο μυστικό,
σκόνη από όλου του κόσμου τα αγαπώ.
Πάνω στο κορμί μου,
εκεί δα στο στήθος,
να γίνεται της καρδιάς ο μύχιος φεγγαρένιος στίχος.
Ο παλμός, ο χτύπος της ζωής,
η ανάσα μου, το εγώ που γίνεται εσύ.

29-9-2019

Πίνακας : Antonis Skarlatos

Είμαι εγώ...

Μαμά γιατί με κοιτάς έτσι??
Τι ματιά απλανή...??
Χωρίς χρώμα,
χωρίς ψυχή.
Είμαι εγώ...
Η δική σου ζωή.

Χτες έβριζες χωρίς λόγο.
Εσύ που μίλαγες όλο μέλι.
Εσύ που αγάπαγες όλο τον κόσμο.
Μαμά με ακούς.
Που είσαι???
Σε τι διάσταση είσαι χαμένη.
Μην παραιτήσαι.
Δώσε αγώνα.
Μην πτοήσαι.

Καμιά στιγμή με θυμάσαι.
Σε ρωτώ μαμά γιατί φοβάσαι?
Είσαι κρυμμένη και βαλαντωμένη
και η καρδιά μου πονάει που είσαι χαμένη.
Σε τι σκέψεις, σε τι εικόνες,
άραγε είμαι και εγώ ή υπάρχουν εκεί μόνες.

Μαμά γύρνα πίσω.
Χάιδεψέ με, δώσε μου το γλυκό φιλί σου,
ζεστά φώναξέ με.
Αχ μαμά, μαμά...
Μάνα μου γλυκιά.
Πόσο μου λείπεις και ας είσαι εκεί δα.

Σε αγκαλιάζω.
Σε φιλώ.
Αλλά το βλέμμα πάλι χαμένο,
χωρίς οδηγό.
Και εγώ πονώ.
Τόσο βαθιά.
Μου σκίζεται στα δύο η καρδιά.
Σε παρακαλώ "Γύρνα ξανά".

Αυτό το δάκρυ πλέον δεν σταματά.
Αυτή η μνήμη έχει χαθεί.
Αλλά σε βλέπω και είσαι εκεί.
Μην μου σβήνεις...
Σε αγαπώ πολύ...
Μάνα, μητέρα, μαμά...
Είμαι η ζωή σου.
Σε λατρεύω πολύ.

Αυτό το φυτίλι της μνήμης πυρπολεί.
Με έχει κάψει και έχει γίνει πληγή.
Φθίνει, φθίνει η αναπνοή.
Η μνήμη σε ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Θα σε θυμάμαι πάντα μητέρα μου γλυκιά.
Αστέρι στον ουρανό κάθε βραδιά.

Για την νόσο του Alzheimer
6-10-2019

Πίνακας:Michail Karapanagiotidis

Μια ψυχή να σε περιμένει...

Μια ψυχή να σε περιμένει, ένα βλέμμα βαθύ να σε αναμένει.
Ένα γέλιο συννεφιά στον καυτό τον ήλιο,
μια ματιά, δροσερό νερό στου καύσωνα το επίγειο.
Ένα χάδι, φύλλο του φθινοπώρου, που ο αέρας το στροβιλίζει, το πετάει στο χώμα.
Θα ' θελα να κρυφτώ στην ματιά σου,
να γευτώ την φρεσκάδα από τα φιλιά σου.
Φύλλο πορτοκαλί του αγέρα, να καθίσω πάνω στο στόμα σου με φοβέρα.
Να σου κλείσω τα ολόγλυκα σου μάτια,
να σε οδηγήσω στου παραδείσου την ολόχρυση την στράτα.
Φύλλο, κορμί, μια ψυχή,
Δύο περιστέρια, αετοί σε άλλη γη.

Να γίνω του πόθου κόκκινη κορδέλα,
να αφήσω ανατριχίλα πέρα έως πέρα.
Να φτάσω στο στήθος σου επάνω,
κόμπο αγάπης στην καρδιά να γίνω, να την γειάνω.
Να παιχνιδίζω με την φορά του ανέμου,
να αγκαλιάσω κάθε γη σου, κάθε βράχο σου αγαπημένο.
Φύλλο, κορδέλα, περιστέρια,
ρόδια γονιμότητας και αφθονίας στα δύο σου χέρια.
Να γύρω να φάω κόκκινο χρώμα,
να φτάσει μέχρι το βάθος της καρδιάς μου, νέο πιώμα.

Να ανοίξω φτερά και να πετάξω,
δύο του έρωτα ψυχές να καθυποτάξω.
Καμπύλες ουσίες, κόκκινο ρόδι, πεμπτουσίες.
Χείλια στο πορφυρό, γλύκα να τρέχουν,
χυμοί ποτάμι κελαρυστό, να γνέφουν.
Σώμα στο σώμα, δύο περιστέρια,
στον ουρανό τα πεφταστέρια.
Ρόδινη η αυγή, ρόδινο το πάθος,
έχει ο έρωτας γιορτή, αγάπης βάθος.
Ψυχές στον αέρα, λευκές σελίδες,
ματιές που καίνε, μεγάλες ελπίδες.
Καλάθι του έρωτα οι ψυχές, σταφύλι στα χείλη,
ρόδι του πόθου στις καρδιές, ανατριχίλες.
Προσφορά στο κορμί σου επάνω,
φρούτο ζωής, σταφύλι, μέλι και νέκταρ ευχής να γίνω.
Κρασί να χυθεί στο κορμί μου,
γάργαρο γέλιο ψυχής στην ζωή μου.
5-10-2016

Πίνακας : Βιργινία Μπακογιώργου

Ύστατη θυσία....

Όπως έσπασε όλο το όστρακο και χύθηκε όλο το πορφυρό,
στάλες χρυσές από αίμα πάνω στο χώμα, αρσενικός παλμός.
Δεν είχαν γονιμοποιηθεί, στέναζαν κρυφά στο τέλος της Άνοιξης, ήθελαν να γευτούν του Αυγούστου το καυτερό χάδι και φιλί.
Και αυτά έκλαιγαν ως ύστατη θυσία,
με την ροδιά να κοιτά καμαρωτά,
δέντρο, κλαδιά, με του αγέρα τα φιλιά.
Μαζί με τα τζιτζίκια και τα πουλιά να γίνουν κόκκινοι ήλιοι, συμπαντικά σπόρια αιμοστάλαχτα ζωγραφιστά,
σπονδή στου ιεροφάντη την αγκαλιά...

Ο αγέρας όμως ήταν δυνατός,
ήρθε αβάσταχτα σκληρός και τα έριξε πάνω στο χώμα, ήταν επιλεκτικός.
Η γονιμότητα της ψυχής είχε κριθεί,
δικαστής του χρόνου, δίκαιος ρυθμιστής.
Είχαν καλύψει την γη σε μια αέναη συνέχεια,
κόσμοι που δεν ωρίμασαν,
λουλούδια πορφυροκόκκινα, στο χώμα θησαυροί, χρυσοκέντητες κορώνες που είχαν απαξιωθεί.
Δάκρυσε η ροδιά, τα αποχαιρέτησε για τελευταία φορά.
Απορρόφησε την κάθε στάλα του Θεού,
αίμα σπονδή, θυσία του αιώνιου καρπού.

Ένα Περιστέρι πέταξε πάνω σε κλαδί και τα μυρμήγκια είχαν πιάσει δουλειά από το πρωί.
Οι σταγόνες από αίμα γυάλιζαν ρουμπίνια γυαλιστερά και δύο σταγόνες από βροχή της χάιδεψαν γλυκά.
Η ροδιά περίμενε του καλοκαιριού την απλοχεριά,
να την αγκαλιάσουν οι χρυσοκίτρινες ηλιαχτίδες, να παίξουν μαζί της πονηρά.
Κόσμοι μικροί θα βγούνε από το κορμί της,
ο Σεπτέμβρης θα της δώσει το στολίδι της δύναμής της.
Θα γίνει έμβλημα στο αριστερό χέρι μιας Θεάς, μιας Καρυάτιδας θησαυρός , σκήπτρο, μιας νέας γενιάς συμβολισμός.
27-5-2018