ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΟΥΜΑΝΙΔΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ( ΜΑΝΑ & ΟΝΕΙΡΟΠΟΥΛΙ ΜΟΥ)

ΜΑΝΑ

Η λύτρωση ήρθε
στην αγκαλιά σου
σαν το βράδυ της Ανάστασης.
Όνειρο σε επανάληψη
κάθε βράδυ
την ζεστασιά σου ν’ αγγίζω ξανά,
μέσα στο λίκνο που
νανούριζες της ζωής μου
τα μελλούμενα.
Το χάδι σου,
αγιασμένο νερό
έπλενε τις πληγές μου
και με “χώριζε” απ’ τον πόνο.
Τα φιλιά σου ΜΑΝΑ
μύριζαν πασχαλιά, με τα
ροζ και μωβ μικρά ανθάκια της
στόλιζες τα μαλλιά μου …
Κι εγώ ακίνητη, σου φώναζα:
ΜΑΝΑ
ΜΑΝΑ
τα χέρια σου ΜΑΝΑ,
είναι από μάλαμα και
η ψυχή σου
από χρυσάφι,
κι όλος ο πλούτος μου είναι
η Αγάπη σου …
ΜΑΝΑ Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ …

ΟΝΕΙΡΟΠΟΥΛΙ ΜΟΥ

Θυμάμαι τον ερχομό σου
σαν χθες
φτερούγες πάλλευκες,
οδηγοί στον ουρανοδρόμο μου.
Πτήση προς την ελευθερία.
Ονειροπούλι μου,
στο αντάμωμά μας
στη στράτα της νυχτιάς
ο Θεός αναριγούσε.
Πάνω απ’ το κεφαλάρι μου
πετούσες κυκλικά.
Σαν φευγαλέα ανάσα
σ’ ένιωθα στο μέτωπό μου.
Διόλου δεν φοβόμουν.
Θαρρώ σε περίμενα,
λαχταρούσα.
Πετούσες πέρα και πάνω
απ’ της ψυχής μου τα όρια.
Ανάλαφρα πετούσες
“γλιστρούσες” τόσο όμορφα
και επιδέξια,
σ’ ένιωθα να υψώνεσαι με μαεστρία,
ζητούσα να σου μοιάσω
ήθελα να σε φτάσω … περίμενες …
Στεκόσουν στο αντικρυνό μου παράθυρο
δες: έλεγε το βλέμμα σου,
κι άνοιγες τις φτερούγες διάπλατα
μάζευες τον αέρα και
με τα πόδια σου “έσπρωχνες” τη γη
σ’ ακολουθούσα …
Άνοιγα τα χέρια μου,
έπαιρνα βαθιά ανάσα
και να … μέσα μου όλα
τραγουδούν …
και να … ζυγώνει ο Παράδεισος
πετώ …
Ονειροπούλι μου
πόσα χρόνια κράτησε
αυτό το όνειρο.