Homo Universalis: Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Νέστεροφ (31 Μαΐου 1862

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019

Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Νέστεροφ (31 Μαΐου 1862 – 18 Οκτωβρίου 1942)

Φορώντας το πέπλο (1897 - 1898)

Ο Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Νέστεροφ (Ουφά 31 Μαΐου 1862 – Μόσχα 18 Οκτωβρίου 1942) ήταν Ρώσος ζωγράφος, ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του Συμβολισμού στη ρωσική τέχνη. Ήταν μαθητής του Πάβελ Τσιστιακόφ (Павел Чистяков, Pavel Tchistyakov) στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης και αργότερα προσχώρησε στην ομάδα καλλιτεχνών, γνωστής ως οι «Περιπλανώμενοι» (Peredvizhniki), συμμετέχοντας σε περιοδεύουσες εκθέσεις.
Αρχικά, ο Νέστεροφ φιλοτεχνούσε πίνακες με ιστορικά θέματα και σκηνές της καθημερινής ζωής, αλλά αργότερα ενδιαφέρθηκε κυρίως για έργα με θρησκευτικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο. Στα έργα αυτά περιλαμβάνονται: «Ερημίτης» (1889, Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα), «Το όραμα του νεαρού Βαρθολομαίου» (1889 – 1890, Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα), που απεικονίζει τη μεταστροφή του μεσαιωνικού Ρώσου Αγίου Σεργίου Ραντονέζσκι (Sergei Radonezhsky) και θεωρείται ως το παλαιότερο δείγμα ρωσικής συμβολικής τέχνης, «Ο Άγιος Σέργιος Ραντονέζσκι σε νεαρή ηλικία» (1892 – 97, Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα), «Τσαρέβιτς Ντμίτρι» (1899, Ρωσικό Μουσείο, Αγία Πετρούπολη), «Φιλόσοφοι (Πορτρέτο του Πάβελ Φλορένσκι και Σεργκέι Μπουλγκάκοφ)» (1917, Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα), «Αρχιεπίσκοπος (Πορτρέτο του Αντόνι Βολίνσκι)» (1917, Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα).
Ο αριστουργηματικός πίνακάς του «Φορώντας το πέπλο» (1898, Ρωσικό μουσείο, Αγία Πετρούπολη), που απεικονίζει ένα επεισόδιο από τη ρωσική εκκλησιαστική ζωή, εμπνέεται από ποιητική διάθεση και έντονο λυρισμό. Στο ίδιο λυρικό ύφος είναι το «Πορτρέτο της Όλγας Νέστεροβα, γνωστής ως γυναίκας που αρεσκόταν στην ιππασία» (1906, Ρωσικό Μουσείο, Αγία Πετρούπολη) και το «Πορτρέτο του Λέοντα Τολστόι» (1907).

Mikhail Nesterov - A Portrait by Viktor Vasnetsov (1926)

Οι τοιχογραφίες και τα πορτρέτα

Από το 1890 ως το 1910, ο Νέστεροφ έζησε στο Κίεβο και την Αγία Πετρούπολη, φιλοτεχνώντας τις τοιχογραφίες στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βλαδίμηρου στο Κίεβο και την Εκκλησία του Ρέοντος Αίματος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά το 1910, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στη Μόσχα, εργαζόμενος στη μονή Μαρφο-Μαρίνσκι. Ως ευσεβής θρησκευόμενος, ο Νέστεροφ δεν αποδέχτηκε ποτέ στη ζωή του τη Μπολσεβίκικη Επανάσταση, αλλά παρέμεινε στη Ρωσία μέχρι το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, ζωγράφιζε με λυρικό ύφος πορτρέτα πολλών διάσημων προσώπων της εποχής του, όπως το «Πορτρέτο του γλύπτη Ιβάν Σαντρ» (1934), το «Πορτρέτο του Ιβάν Πάβλοφ» (1935), το «Πορτρέτο της γλύπτριας Βέρας Μούχινα» (1940) κ. ά.

https://el.wikipedia.org/