Ροδιά, Πίνακας του Γιάννη Κόττη
Κάποτε να σου απαγγέλλουμε το ίδιο ποίημα
για της αγάπης το αίμα και τις ανάσες σου
στο χρόνο που συγχωρεί, που σπεύδει χωρίς ήρωα
στη σιγή που μας αγγίζει το αιώνιο δικό σου νόημα.
Κάποτε να σου απαγγέλλουμε το ίδιο ποίημα
για της αφοσίωσης την πηγή, που όλοι σε βλέπουμε,
που βρίσκουμε φως ν' αγκομαχά, ν’ αναστενάζει,
για άλογα της ζωής που ακολουθούν τις αλυσίδες.
Κάποτε μεγάλο δώρο της μνήμης σου χωρίς σκλαβιά,
χωρίς καθρέφτισμα του ειδώλου μια ακαταμάχητη ρίζα,
ως ένα παρόν πάλι απ' το ίδιο ποίημα της συντριβής.
Κάποτε να σου απαγγέλλουμε, χωρίς να υποχωρούμε
σε ένα ξέφωτο ξεχασμένο κι όταν ο χρόνος μωραίνει
αιώνια ροδιά, σιωπηρή εσύ, χορταίνεις τον αιώνιο στίβο.
* * * *************************************************************
26-10-2019/Δ.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου