Geza Voros (1897-1957). Hungarian Artist
Πρέπει να συνηθίσεις.
Να ξυπνάς το πρωί
με το μολύβι στο στέρνο,
με τη φυγή αγκαλιά,
πρέπει να συνεχίσεις.
Δεν είσαι πια η κόρη κανενός,
δεν έχεις καμία πατερίτσα,
είσαι η κυρία κανένας
απρόσωπη κι άδεια.
Στο φλιτζάνι
βλέπεις μια ζωή προηγούμενη,
πού πήγε
πώς χάθηκε
κι εγώ πώς υπήρξα μια άλλη,
ένα παιδί,
μια αγνότητα
μια αυθάδεια ολόκληρη
μια απαίτηση να με αγαπούν,
είσαι η μαμά μου
είσαι ο μπαμπάς μου
κι έχεις υποχρέωση να με αγαπάς!,
τούτη η έπαρση η παιδική
πού και πόσο ξοδεύτηκε
πες μου.
Τώρα πια δεν θα είσαι
δεν θα έχεις
τώρα δεν θα ζητάς,
τώρα μόνο θα κουβαλάς
ένα θεριό κενό
ένα στόμα ανοιχτό
που θα πεινάει για πάντα,
τώρα μόνο θα ψελλίζεις
μπαμπά,μαμά
και θ ανατρέχεις στο ανεπίστρεπτο.
Αφόρητα θέλω.
Να γίνω μια κάψουλα
και να γυρίσω στη θρασύτητα
την γονική,
να απαιτώ
να χαϊδεύομαι
και να κλαίω,
να γελώ
να νταντεύομαι
και να λέω φοβάμαι,
δώστε μου πίσω
όλα τα πρωινά που δεν
πήγα σχολείο,
αφήστε με να γουργουρίσω
πως πονάει η κοιλιά μου
και να τριφτώ
στη μουσούδα τη μητρική,
να κανακευτώ στη φιγούρα
την πατρική,
δώστε μου πίσω λοιπόν
το χαρτζιλίκι της παιδικότητας,
αρνούμαι.
Δεν θέλω να μεγαλώσω μπαμπά
και μ ακούς,
πελαγώνω στην απουσία.
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου