 |
| Joel Robison photography |
Φλέβα κυανή, που πάλλεται
στου λαιμού σου το δέλτα,
σιμά σ’ αντάρα που γεννά η φωνή σου
σαν ξυπνάς από τη λησμονιά.
Δυο φύλλα δάφνης σφίγγεις στη φούχτα σου
να κοιμίζεις τα θέλω σου
κάθε που νυχοπατούν στην ικμάδα του νου.
Ραγισμένο σταμνί η λαχτάρα σου
στ’ Αχέρωντα τις όχθες λούζεται ο πόθος.
στου λαιμού σου το δέλτα,
σιμά σ’ αντάρα που γεννά η φωνή σου
σαν ξυπνάς από τη λησμονιά.
Δυο φύλλα δάφνης σφίγγεις στη φούχτα σου
να κοιμίζεις τα θέλω σου
κάθε που νυχοπατούν στην ικμάδα του νου.
Ραγισμένο σταμνί η λαχτάρα σου
στ’ Αχέρωντα τις όχθες λούζεται ο πόθος.
Κι ύστερα...
Πόσο απ’ τον ίσκιο μου να κρύψω,
να συνεχίσω να λαθεύω στα σημεία
του ειδώλου μου, π’ ακόμα αρνιέμαι.
Προσκέφαλα στολισμένα με οργή,
κεντημένα με καταιγίδες.
Παρατηρώ τις στιγμές γύρω μου,
αφουγκράζομαι το φευγιό σου.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου, μια νύχτα
που ήμουν στατική, το χαρτογράφησα.
να συνεχίσω να λαθεύω στα σημεία
του ειδώλου μου, π’ ακόμα αρνιέμαι.
Προσκέφαλα στολισμένα με οργή,
κεντημένα με καταιγίδες.
Παρατηρώ τις στιγμές γύρω μου,
αφουγκράζομαι το φευγιό σου.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου, μια νύχτα
που ήμουν στατική, το χαρτογράφησα.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
29/12/16
29/12/16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου