ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " ΑΤΙΤΛΟ "

Φυσικά δεν είχε αρχίσει από το πρώτο έτος της ζωής του ο Θεόφιλος , αυτή την περίεργη συνήθεια .Η μάνα το σκέφτηκε κι απ τα 7 του χρόνια, ανθρωπάκι μια σταλιά , αποφάσισε- κι αυτό έκανε- πως θάταν μια παράδοση τρυφερή ,όλο αυτό ...

-------------------

Ένα ζεστό σπιτικό αγκάλιαζε στοργικά τα παιδικά του χρόνια και δυο γονείς ,απλοί ,ίσιοι αν και κάπως λιγομίλητοι τον περιέβαλλαν μ' αγάπη ,φροντίδα κι έγνοια . Φοιτητάριο ακόμα σκέφτηκε ν' ανοίξει τα φτερά του απ τη φωλιά και να δοκιμαστεί με την πραγματική ζωή ,ολομόναχο . Σαββατοκύριακα και γιορτές ,αντάμωνε με τους δικούς του κι αν μακρυά τους πια ,οι δεσμοί τους παρέμειναν ισχυροί. Σαν τότε. Μα δεν φθείρονται οι αγάπες μας. Γυρνώντας κύκλους το χρόνο στις καρδιές ,τις κάνει πιο γερές, πιο ανθεκτικές.
Μονάκριβης αξίας απάγκια ψυχής.Καλοστέριωτος νους, ζυμωμένος μ' αξίες, δεν άργησε και πολύ να φέρει στο οικογενειακό Κυριακάτικο τραπέζι τη Βάσω. Συμφοιτήτρια απ' το πανεπιστήμιο ,μελαχροινή σαν Ινδιάνα, μ' έντονο μαύρο βλέμμα, ιδιόρρυθμο χαρακτήρα και πολλαπλά έντονα χαρακτηριστικά μιας δυναμικής, μα εξαιρετικά ευαίσθητης γυναίκας . Αυτή με τη σειρά της πρόσθεσε άλλα δύο μέλη στους αδιάσπαστους κρίκους παράπλευρης πλεύσης ζωές τους και με τη σειρά τους αυτά τους χάρισαν από ένα εγγόνι, μαργαριταράκι ακριβό στο λαιμό της ιστορίας τους .

---------------------

Αρχές Δεκέμβρη 2015.....Τα μικρά φύγαν με τους γονείς τους. Ο ίδιος με τη Βάσω να κάνουν γύρα στο πεδίο των μαχών ,μαζεύοντας τ απομεινάρια από γελαστές αταξίες και σκανταλιές των εγγονιών . Αποκαμωμένοι από ώρα σε διπλανές πολυθρόνες , πίνοντας το τσάι τους μπρος στο τζάκι κι ακούγοντας σιγανά μουσική , συζητάνε για το στολισμό του Χριστουγεννιάτικου δέντρου . Άργησαν εφέτος λίγο , μα να ο Θεόφιλος είχε κανονισμένο στο νου του , κάτι διαφορετικό .Τους είχε καλέσει την επόμενη Κυριακή όλους μαζί -ζούσε ακόμα κι η μάνα του - θέλοντας να τους χαρίσει κάτι ,όπως είπε ....

----------------------

Η πόρτα ανοιγόκλεισε αρκετές φορές ως να συγκεντρωθούν όλοι γύρω απ το τραπέζι. Μεγάλοι μικροί ανυπομονούν τι τάχα τους ετοιμάζει ο παππούς Θεόφιλος κι όλο ν απορούν , πως στη γωνία του σαλονιού στέκεται το δέντρο στημένο μα αστόλιστο .Τα μικρά με τους γονείς κατ' υπόδειξη του παππού βάζουν τα φωτάκια να κυκλώσουν τα πράσινα κλαδιά . Αυτά λάμποντας κι αναβοσβύνοντας ήδη , περνάνε τη μαγεία των εορτών ,παίζοντας σε νότες όλα τα συναισθήματα ,ορχηστρικά στις αισθήσεις.

Ο άντρας φέρνει ένα κουτί .Όλοι σωπαίνουν κι ακίνητοι πλέον , περιμένουν . Αρχίζει να βγάζει γαλάζιους και μπλε φακέλους και να στολίζει ,μ αυτούς μόνο το δέντρο .Η Βάσω άφωνη παρακολουθεί κι απορεί . Κανένας δεν ρωτάει. Μόνο περιμένουν . Βάζοντας και τ άστρο στην κορυφή , φωνάζει τα μικρά κοντά του . Τους δίνει , στον έναν 7 πράσινους φακέλους και στ' άλλο εγγόνι του οκτώ πορτοκαλί .Τ αγαπημένα τους χρώματα .Μέσα σ όμορφα ζωγραφιστά κουτιά ,με γραμμένο καλλιγραφικά απ έξω τ' όνομα του καθενός με την ημερομηνία γέννησής τους . Ακουμπάει τα μικρά σε κάθε του γόνατο .Τους μιλάει τρυφερά :

-Κάποτε η μάνα μου σκέφτηκε , κάθε Δεκέμβρη πριν κλείσει ο χρόνος να γράφει ένα γράμμα για τη ζωή μας , σε περίληψη όσων ζήσαμε εκείνη τη χρονιά . Μ άρεσε η ιδέα της κι έτσι το ίδιο έκανα κι εγώ ως τα τώρα .Αυτό έκανα και για εσάς ως εφέτος .Από εδώ και πέρα , μόνοι θ αποφασίσετε τι θα κάνετε με τους φακέλους σας .Δεν μοιάζει νάναι κάτι σπουδαίο εξ αρχής,μα σας διαβεβαιώνω πως κάθε χρόνος που πέρναγε κι έκανα αναφορά σ όσα είχα ζήσει ,μέσα μου ξύπναγαν μνήμες από γεγονότα , καταστάσεις και θυμόμουν πράγματα βουτηγμένα στη λήθη.Έμοιαζε αυτή μου η συνήθεια νάχει γίνει ενδόμυχος στόχος ,τελειώνοντας ο χρόνος νάχω να γράφω όλο και καλύτερα πράγματα .Μυστήριο μεγάλο το μυαλό τ ανθρώπου . Στη ζωή μην ξεχάσετε ν αγαπιέστε κι αν κάποια στιγμή το λησμονήσετε ,να θυμάστε πως πάντα σας κάνει χώρο η ζωή ν αγαπηθείτε ξανά ...Κι άλλο ...Κι άλλο ....

Στην άκρη του καναπέ - μιας σταλίτσας παρελθόν ,τυλιγμένο στις πτυχές του παρόντος - η μάνα του Θεόφιλου τον κοιτάζει βαθιά . Δακρυσμένη...Συγκινημένη .

Τα μικρά έχουν κι όχι πολυκαταλάβει αυτό τ αλλόκοτο δώρο ,μα οι γονείς θ αναλάβουν τα υπόλοιπα .

Η Βάσω τρυφερά αμήχανη σφίγγει στην αγκαλιά της ,το σύντροφο της καρδιάς της .

Τα παιδιά ξεχασμένα ν' αποτελειώσουν το στολισμό ,με τη φάτνη ,το βρέφος ,τα ζώα ,τους μάγους συμπαρασύρουν τους μεγάλους με κέφι στην ολοκλήρωση αυτής της αλλιώτικης βραδιάς .

------------------------------------------

-Ποτέ δεν μου είπες αγάπη μου ,για αυτή σου τη συνήθεια ( γλυκοπαραπονιέται η Βάσω )

-Δεν χρειάστηκε μονάκριβή μου !!! Δεν ξεχάσαμε ποτέ ν αγαπιόμαστε .

---------------------------

Αρχές Δεκέμβρη 2016 ...

Η Βάσω με τα παιδιά και τα εγγόνια τους ,γύρω απ το Χριστουγεννιάτικο δέντρο , ανοίγουν ένα προς ένα τους φακέλους του παππού Θεόφιλου ...

Μια ολόκληρη ζωή ,μια γεμάτη ζωή αγάπες , χαμόγελα και δάκρυ , δύσκολες ,απλές κι ευτυχισμένες στιγμές παίζουν μέσα απ τις αφηγήσεις του , κυνηγητό με τα πολύχρωμα λαμπιόνια στις αισθήσεις επάνω , καθώς διαβάζονται δυνατά .

Βρήκε τρόπο ο αγαπημένος απών , αν και πολύ μακρυά ,νάναι κοντά τους .

Όλα μαζί σε σιέλ κορδέλα στην κάλτσα του Αη Βασίλη ,παίρνουν τη θέση τους , πάνω απ το τζάκι .

Ευχή όλων ίδια ...

Ας μην ξεχάσουμε ποτέ μα ποτέ ,ότι κι αν συμβεί πως αγαπιόμαστε !!! 

-----------------------------

Είναι κάποια σπιτικά ,που τρέχοντας βιαστικά ο Αη Βασίλης, τα προσπερνά χαμογελώντας ευτυχισμένος !!!

@ Κατερίνα Δελή