ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ " Περί λύχνων αφάς "

Λύχνοι ελληνιστικής περιόδου από την ακρόπολη της Βεργίνας.

  Η μαγική στιγμή της μέρας.Σιγά σιγά αποσύρονται του ήλιου οι αχτίνες και αρχίζει να σκοτεινιάζει.Περί λύχνων αφάς.Ένα μικρό τέλος.Απολογισμός. Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε.Ό,τι ήταν να μείνει, έμεινε.Σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα.Ήρθε η ώρα να σκύψεις με προσοχή εντός.Να δεις, να καταλάβεις, να συγχωρήσεις, να αγνοήσεις.

Πέρασε κι αυτή η μέρα που φοβόσουν τόσο πολύ χθες.Κι αγωνιούσες. Όνειρα, επιθυμίες, πραγματικότητα. Έδωσες και πήρες. Λιγότερα ή περισσότερα δεν έχει σημασία.Σημασία έχει αυτήν την ώρα να νοιώθεις την ηρεμία, την πληρότητα από τον αέναο, το διαρκή αγώνα για ζωή.

Οι άνθρωποι γύρω σου σε διαφορετικά μονοπάτια.Μα ο καθένας όπως κι εσύ βγάζει στο φως αυτό που έχει εντός του.Κάποιος είπε σαν τα ποτήρια είμαστε οι άνθρωποι.Γεμίζουν μέχρι πάνω και κάποια στιγμή ξεχειλίζουν.Αν έχουν γεμίσει με απογοήτευση ,θυμό, μιζέρια, μνησικακία, ζήλια αυτό θα χυθεί, θα διαχυθεί γύρω τους.Αν έχουν γεμίσει το ποτήρι τους με αγάπη,ανοχή, κατανόηση, μετριοπάθεια, σύνεση αυτό θα διαχυθεί γύρω τους.Και ξέρω ότι νοιώθεις μια λύπη, μια βαθιά απογοήτευση για εκείνους που δεν αφήνουν χώρο, δεν παραχωρούν μια σπιθαμή να ανθίσει το καλό.Και ξέρω πως νοιώθεις αδύναμος μπροστά στην άρνησή τους να βγουν από την κόλαση που ζουν. Δεν ξέρουν; Αγνοούν; 

Μα εσύ σε τούτο το σημείο δώσε χώρο, δώσε την καρδιά σου.Τρυφερή ,γυμνή,παλλόμενη κι αληθινή. Αιώνιος μαγνήτης για τη δημιουργία της ομορφιάς, του χαμένου παραδείσου που δεν βρίσκεται μόνον στο άγνωστο μέλλον μα βρίσκεται εδώ στο παρόν, στο σήμερα .

Αυτή τη στιγμή που η μέρα παραχωρεί τη σκυτάλη στη νύχτα, άναψε εσύ το λυχνάρι της αγάπης για σένα, για τους γύρω σου τους συν-ανθρώπους σου και συνοδοιπόρους σε αυτή τη γη. Η στιγμή που έχει σημασία είναι αυτή που σου επιτρέπει να ονειρευτείς ξανά για έναν καλύτερο κόσμο με τη δική σου συμμετοχή.