ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΗ - ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ψες βράδυ προσευχήθηκα για πρώτη μου φορά κι είδα στον ύπνο μου αυτό που τώρα δα θα σου διηγηθώ.Σαν παραμύθι έμοιαζε..

-Σαν παραμύθι....ανυπομονώ,ξεκίνα!

Σε κάποια έρημη ακτή,πέρα απ' τη γη και βάλε..φύτρωσε ένα πρωινό,δίπλα σ'ένα λευκό κρινάκι,ένα λουλούδι εξωτικό.

Κόκκινο,κατακόκκινο ήτανε σαν το αίμα.Το είπανε του θανάτου ο γιος

-Δε λες καλά γιαγιά μου,του θανάτου ο γιος δεν μπορεί να ήταν ένα λουλούδι

Σε είδα που γέλασες μα στα αλήθεια έτσι το'πανε

-Συνέχισε,συνέχισε..

Που είχα μείνει; Α,ναι,κι ήτανε είπαμε ένα κατακόκκινο βελούδο,που έλαμπε σαν αστέρι,δέκα-χίλιες φορές πιο φωτεινό,με μια ξαφνική λάμψη,πως να σου πω με λόγια..

-Ναι..; για πες παρακάτω;

Κι έριχνε ένα άρωμα θεσπέσιο που αρκούσε να το μυρίσεις μόνο μια φορά,μόνο μια και να κοιμηθείς για πάντα

.

-Μα βέβαια..του θανάτου γιος δεν ήταν αφού μοσχοβολούσε

Ε ; μα άκου..κάθε πρωί ερχότανε ένα κορίτσι και το λουλούδι πότιζε.Μάγισσα λέγανε πως ήταν.Παράξενο το κορίτσι αυτό δεν είχε καν σώμα,μόνο δυο μάτια φλογερά και μελαγχολικά που κοίταζαν το άπειρο

-Να'ταν άραγε η μάνα του ,η αδερφή του ας πούμε;

....Μα ένα πρωί δεν γύρισε.Από τον ψηλό βράχο πάνω απ'τη θάλασσα έπεσε,λέγανε..τι κρίμα εκείνα τα μάτια τα καταμαύρα..τα μελαγχολικά..

-Και το λουλούδι γιαγιά; Του θανάτου ο γιος;

Μαράθηκε στη διψασμένη γη,χλώμιασε κι έγειρε δίπλα στο λευκό κρινάκι που είχε κι εκείνο ξεψυχήσει και χάθηκε για πάντα.Σε εκείνη τη μακρινή ακτή από τότε κανένα λουλούδι λένε δεν φυτρώνει..

-Για πάντα ;

Δεν ξέρω παιδί μου,ένα όνειρο ήταν,μα τόσο ζωντανό...

αληθινά του θανάτου ο γιος θα'τανε

-Δίκιο έχεις...Μα στα παραμύθια σου γιαγιά ποτέ δε θα'νε έτσι...γιαυτό τ'αγαπώ!

(Μικρές παλιές ιστορίες..)

~Άννα Γεωργαλή~