Πώς θα κρατήσουμε τους στίχους ζωντανούς να μη γεράσουν
στους άνεμους της θλίψης των νέων καιρών
πώς τις κραυγές οδύνης στα χείλι των παιδιών
στην σιωπή των ενοχών μας θα φιμώσουμε
και αυτό το βλέμμα απόγνωσης και πανικού
στα μάτια των μανάδων πώς να το προσπεράσεις
αγκίστρι γίνεται που την συνείδηση αγκιστρώνει
και ας στήνουμε τις φάτνες της γιορταστικές
και με αστέρια πλαστικά τις νύχτες μας φωτίζουμε
προσμένοντας την γέννηση του λυτρωτή του κόσμου
μάταια όλα αυτά
Η νύχτα στέρφα θα γενεί
μήτε αστέρι φωτεινό το έρεβος της θα σκορπίσει
Γιατί ο λυτρωτής του κόσμου αυτού δεν θα ρθει
άφησε την στερνή του την πνοή στο έρημο κορμάκι ενός παιδιού
υπό το φωτεινό νεφέλωμα ενός ναπάλμ στα ερείπια του Χαλεπιού
και της συνείδησης μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου