Αφιονισμένα μίση.
Ποιός ορίζει το αντίπαλον δέος;
Μιάν όχθη ενάντια,
ένα απροσπέλαστον σκότος,
μιά σοφώς αρμοσμένη παράταξις...
Κι εμείς, με τον χαλινό του κινδύνου,
με τραύματα για χέρια
και την επώδυνην απόστασιν
της πρώτης γραμμής.
Κι εμείς, δίχως λόγον κρατώντας,
με μιά σιωπή παρεμβαίνουσα
στα σχήματα των γυμνών προσώπων,
με τον πόσιμον ιδρώτα για παρηγόρια
και την ευθύνη,
καλώς σκαλισμένη στα τραγούδια μας.
Ποιός ορίζει το αντίπαλον δέος;
Μιάν όχθη ενάντια,
ένα απροσπέλαστον σκότος,
μιά σοφώς αρμοσμένη παράταξις...
Κι εμείς, με τον χαλινό του κινδύνου,
με τραύματα για χέρια
και την επώδυνην απόστασιν
της πρώτης γραμμής.
Κι εμείς, δίχως λόγον κρατώντας,
με μιά σιωπή παρεμβαίνουσα
στα σχήματα των γυμνών προσώπων,
με τον πόσιμον ιδρώτα για παρηγόρια
και την ευθύνη,
καλώς σκαλισμένη στα τραγούδια μας.
Δίχως σκοπόν κίνησαν τα ίχνη μας;
Μα, το μεγαλείον της αληθείας
είχε πάρει από νωρίς θέσιν καίρια
στα χνώτα και στην αύρα,
έτσι όπως ναυάγιζε το απομεσήμερο
μέσα στο αίμα μας...
Μα, το μεγαλείον της αληθείας
είχε πάρει από νωρίς θέσιν καίρια
στα χνώτα και στην αύρα,
έτσι όπως ναυάγιζε το απομεσήμερο
μέσα στο αίμα μας...
29.12.2015...Σταυρακάκης Δημήτριος
Ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση στο υπέροχο blog σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοίηση !
ΑπάντησηΔιαγραφή