ΝΕΛΛΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ - ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΛΥΠΗ

Tα χέρια μου πάγωσαν,
η καρδιά μου καλπάζει
και πάλι κοπάζει.
Είναι ζεστή.
Μια αγκωνή θέρμης
στην εφιαλτική παγωνιά.
Μέσα κι έξω παγωνιά
θα’ ταν η κόλασή μου.
Το μέσα μου ανήκει,
του καίω ξυλαράκια
και το κρατώ ζεστό.
Ακόμη.
Να μην παγώσω υποδόρια νοιάζομαι.
Θα καμπυλώσει ο χρόνος
κι έπειτα θα βαθουλώσει.
Πάνω κάτω κυματιστά θα ρεύσει.
Στην καμπύλη του θα σκαρφαλώσω νικητήρια
και στο κοίλωμα αγκαλίτσα θα’ βρω να γείρω.
Ψηλά με πετάει ο χρόνος
και πάλι μ' αγκαλιάζει.
Μόνο αυτός.
Κι όπως χαριεντίζεται
και ερωτοτροπεί μαζί μου,
αυτός μόνος,
στους ανέμους θα σκορπίσει,
ο καλός μου,
τον πόνο μου.
Θα τον εξανεμίσει
σε μυριάδες μικροσκοπικές φυσαλίδες,
θα μετεωριστούν λίγο αυτές στους αιθέρες,
τέλος θα αποσυντεθούν ως την ανυπαρξία.
Θα ενεργοποιηθεί έτσι η χημική σύνθεση
που απαρέγκλιτα ορίζει πως “πόνος διαχυμένος
από των ουρανών τους καταιονητήρες παράγει
μη πόνο’’.
Μόνο να μην παγώσουν τα σωθικά μου.
Κοκαλωμένη,
θα γίνω αδύναμη ν' ακολουθώ τις ταλαντεύσεις.

Τα χέρια μου πάγωσαν,
μόνο αυτά.

Προσδοκώ στη χάση ή στη γέμιση
των κύκλων
μια λυτρωτική απόληξη,
σαν αναλαμπή
θέρους θαλπωρής.

Κι έπειτα νύχτωσε λύπη.
Ξημέρωσε ζωή

ν.σ.