ΡΕΝΑ ΚΛΗΡΟΠΟΥΛΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ "

Είμαι το σκελετωμένο χέρι που ψαχουλεύει στα σκουπίδια… είμαι το κλάμα του πεινασμένου μωρού με την πρησμένη κοιλιά.

Είμαι το αγόρι, το ζωσμένο με τα εκρηκτικά που η μάνα αποχαιρετά.

Είμαι ένα από τα άψυχα σώματα τα σωριασμένα σε πάρκα και πλατείες πατημένα από νταλίκες ή πυροβολημένα από χέρια δόξας και τρέλας…

Είμαι ένα από τα κορμιά που επιπλέουν σαν κορμοί στα φρικιασμένα κύματα…

Είμαι τα μέλη τα ανθρώπινα π’ απέμειναν ανάμεσα σε πέτρες ή σε κοφτερά σίδερα…

Είμαι ο άνθρωπος που αναπνέω το δηλητήριο της ραδιενέργειας…

Είμαι το χέρι το αδίστακτο που ληστεύει και σκοτώνει για να ζήσει.

Είμαι το σαλεμένο μυαλό που δεν τείνει προς τα ύψη…

Είμαι η μολυσμένη ψυχή της κάθε ύπαρξης που δεν χαίρεται πια το λουλούδι, το κύμα, το καθάριο σύννεφο, το βότσαλο, τις βουνοκορυφές, τη μουσική, της πλάσης όλης τα λόγια τα μεστά…

ΕΙΜΑΙ ;;

Ζούμε σε έναν πλανήτη λογικό, έξυπνο, παραγωγικό, στοργικό, ευλογημένο, που τον ζεσταίνει ο ήλιος, τον χρωματίζει το λιόγερμα, τον ασημίζει το φεγγάρι ,τον αρωματίζουν οι ανθοπνοές.

Και η συμπαντική αλήθεια είναι πως υπάρχει η τέλεια σύνδεση των πάντων.

Υπάρχει αξία. Ισότητα. Πλούτος. Δικαιοσύνη. Ελευθερία.

Νοημοσύνη. Αγάπη και Χαρά.

Κι όλα μαζί τραγουδούν και ψάλλουν και υμνούν!!

Κι όμως κανείς μας δεν σιωπά να ακούσει αυτήν τη μελωδία…

Η χαρά βρίσκεται στην ιαχή του πολέμου. Η αγάπη στην πείνα και στην καταστροφή και μέσα στο άλικο αίμα των ανθρώπων χανόμαστε στη νίκη της ουτοπίας μέσα από φόβους τραγικούς και σκληρή ανέντιμη καθημερινότητα…

Είμαι ή δεν είμαι λοιπόν, όταν κοιτώ αποσβολωμένη τα φρικτά δρώμενα άπραγη;;

Είσαι ή δεν είσαι άνθρωπε;;

Καλή γέννηση!!

Καλή αναγέννηση!!

Λαοί του κόσμου!!!