ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ - ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ''Ρομβέρτος και Ιουλία'' 1899

Ε, λοιπόν, πολύ ωραία η ιδέα μου, να σου τα πω όλα σε μια κασέτα! Κάθομαι και σου μιλώ, σαν τις μέρες που αναζητώ κάποιο ιδανικό! Και συ, μου απαντάς, σαν  το ιδανικό που δεν μου μίλησε ποτέ του.

Βλέπεις, είχαμε και μεις τη μοίρα των ερωτευμένων. Δώσαμε την παράστασή μας, μ΄εναν έρωτα που τον γεύονται οι εκλεκτοί μονάχα των Θεών, μα ξεχάσαμε να κατεβάσουμε αυλαία γιατί....ο πρωταγωνιστής την τελευταία ώρα λιποτάκτησε.

Κι ομως...τίποτα δεν θα μας χωρίσει, μου έλεγες συχνά.

Και μεις..χωρίσαμε για ένα ''τίποτα.''

Και τώρα...μου ζητάς, τι; Να αναστήσουμε αυτό που στο κοιμητήρι του έρωτα θάφτηκε για πάντα; Μα και μόνο η σκέψη, ότι η πίκρα, η απογοήτευση, και η αηδία, πήραν τώρα τη θέση στην καρδιά μου, που κατείχε άλλοτε η αγάπη, αυτό θα μου θυμίζει, το αξιοθρήνητο φινάλε.

Γι αυτό σου λέω. Δεν πρέπει να συναντηθούμε.

Θα΄ναι τα μάτια μας νεκρά, τα χείλη παγωμένα. Με δυο λόγια αμήχανα, που θα πλανιώνται στον αέρα.

Σαν τους ναυαγούς, που τους ξέβρασε η ξέρα.

Υστερα, το φιλί του Ιούδα στα μάγουλα θα δώσουμε και τι κρίμα...θα απομυθοποιηθούμε...'' γιατί, εκεί που μ΄άφησες, δεν πρόκειται ποτέ σου να με ξαναβρείς''

Αν ήξερες τι κοίταζα, χθες βράδυ!

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα, που κάποτε  σκαρφάλωνες να μου τα φέρεις. Αποκαμωμένη απ΄τις σκέψεις μου ,έγειρα στην πολυθρόνα. Κι ονειρεύτηκα.

Τι όνειρο Θεέ μου!!! Είδα τον κηπουρό, να δολοφονεί τα τριαντάφυλλα. Και δυο άσπρα περιστέρια, να ματώνουν τα φτερά τους, πάνω στην πληγή τους.

Το πρωϊ που ξύπνησα, είδα τον κηπουρό, να σκουπίζει δυο πεθαμένα περιστέρια. 

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ