Κύλησε το φεγγάρι και απλώθηκε τρυφερά στους ουρανούς
Θρυμματίζω τις πέτρες που γδέρνουν την μνήμη
Ενώνω τα κρυστάλλινα κομμάτια, σχηματίζονται σκαλοπάτια
Ανεβαίνω με βήματα διάφανα
Απλώνω τα χέρια και αγκαλιάζω ένα κομμάτι ουρανού
Νερά χρόνου ανασαίνουν τα ταξίδια που ονειρεύονται
τα σύννεφα
Στο λευκό του ενεστώτα δέθηκε ο χρόνος
με κόκκινες κλωστές από τα σεντόνια των σύννεφων
Ή άμμος της αιωνιότητας ρέει στα δάχτυλα μας
όταν το φως αιωρείται στην αρχαία εικόνα
του κύκλου του φεγγαριού
Μέσα στις παλάμες μας ανασαίνουν οι αλήθειες
που αναδύθηκαν
Μυστικός ο πόνος των γιασεμιών
Σε συναντώ στο μοναχικό σπίτι στην άκρη
της θάλασσας, εκεί που κομματιάζονται
τα κοχύλια της απουσίας
Εκεί που τα μάτια της νύχτας τυλίγουν την ωραιότητα
των άφθαρτων συναισθημάτων
Σ.Χ.
Υπέροχο !!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή