Ξεχασμένος λογισμός..
ακάλεστος επισκέπτης
το νου άγρυπνο κρατά..
δάκρυα ξεσηκώνει
Μ' αγέρας αναπάντεχος
άνθη σκορπά αμυγδαλιάς
ακοίμητη κλαίει η Αγάπη
στ' άνθια στολισμένη
Στη χειμωνιάτικη αντηλιά
βουβή κοιτά και τραγουδά΄
καημό θλιμμένο,γιορτινό
σ'ολων τα παραθύρια
Μην ορφανέψεις κόσμε μου
το φως προσκύνα απόψε
ψάλε αθώα και αγνά
ψιχάλισε μήνυμα Ανθρωπιάς
Θέλω ..μια γνώριμη Ζωή
αυτή που μας στερήσαν
τη βυσσινιά παραμονή
να μας την επιστρέψουν...
Μαντλιν Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου