Κι όπως κυλά η νύχτα
ξάφνου ανοίγει η πόρτα.
Είναι οι άδειες αγκαλιές
κείνων που δεν πρόλαβα,
το χέρι στην πολυθρόνα
με την ανεκπλήρωτη εγκαρτέρηση.
Εξω βρέχει
κι εγώ πάντα επιμένω στα ίδια λάθη
λες και κάποτε θα προλάβω
μια δεύτερη ευκαιρία.
Θυμάμαι κάναμε βαρκούλες από ροδοπέταλα
και μετά τις ξαμολούσαμε στα ρυάκια.
Πόσο όμορφα ήταν.
Υστερα πήραμε να γερνάμε
όταν η ευαισθησία μας λυπήθηκε
μετατρέποντας σε διάττοντες
όσα ονειρευτήκαμε.
Πόσο υπέροχα
λάμψανε πριν σβήσουν.
Τωρα πια αιωρούμαι
στις απολήξεις των άστρων
ζωγραφίζοντας τοπία
σε θαμπωμενα τζάμια.
Κι όλοι εκείνοι στην αντίπερα όχθη
αιώνια περιμένουν
όλα όσα άργησαν.
Ω! Ας τους πει κάποιος
πως δε διαφέρουμε
και πως η προσμονή
είναι η παντοτινή μας μοίρα...
Δήμητρα Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου