Απολαμβάνουμε τις αμυχές της νοσταλγίας,
οι πνοές της απουσίας
δένουν τις νύχτες.
Μας αγκυλώνει
ο οργασμός της καθημερινότητας,
στα δάκρυα έχουμε πετάξει την ανυπαρξία
του εσωτερικού μας κόσμου.
Αναρριχόμαστε στης μοίρας τα σκαλιά
με την ψυχή στο στόμα.
Για λίγες μόνο στιγμές ανοίγει
η πόρτα της ευδαιμονίας.
Το σκοτάδι καλπάζει
αφήνοντας μαύρες κορδέλες
στα αβαθή της καρδιάς.
Carpe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου